O słowie można mówić bez końca. Ładny wiersz.
Pozdrowienia!

Świetny tekst.
Z podziwem- niezmiennym :)

Słowa mogą ranić i to akurat fakt pozdrawiam;)

Czasem taki nagły przypływ myśli najlepsze piszę teksty 😉 Wszechświat z Tobą!😉

Tyle się dzieje, dużo dobrego
Świat się tak chwieje, ale nie robię sobie nic z tego

Świetne pisanie,
Dobrze, że jesteś z powrotem

Pozdrawiam miło,
M.

W przyszłym szafirowym brzasku - tytuł mnie totalnie obezwładnił bo lubię kamienie a szafiry już Rzymianie uważali za święte kamienie sprawiedliwości i prawdy, lojalności i zaufania... I w tym duchu odczytałam cały wiersz... Każde słowo ( czy rzucone w twarz, czy zapisane w wierszu) ma swoje znaczenie - może nieść prawdę i zaufanie, przytulić ale też może zranić ... Na drodze pisania muszę o tym pamiętać, o tych przestrzeniach, które czekają... Pozdrawiam serdecznie

walka lepszych słów z gorszymi z niewielką szansą na wyłonienie zwycięzcy
kłaniam się
wszystkiego dobrego

Głęboko...
Tak jakby wolne miejsca były nadzieją na upchnięcie lepszych myśli miedzy słowa.
Dobry wiersz.
Pozdrówki 👍🌟

Piękny wiersz i świetnie napisany, podziwiam.
Pozdrawiam serdecznie :)

Tak sobie myślę, że spokojnie można ten tekst odczytać właśnie w odniesieniu do procesu pisania np. wierszy lub w ogóle czegokolwiek, co zwać się będzie literaturą.

Natomiast ja się wybrałem z Twoim wierszem w inne przestrzenie. Nietrudno zgadnąć w jakie. A poprowadziły mnie tam np. słowa z wiesza wskazujące na takie zjawiska jak np. przenikanie przez ściany i zamknięte drzwi. Mnie to momentalnie wysłało do kontekstu ewangelicznego. Do opisu, gdy po Zmartwychwstaniu Jezus ukazuje się Apostołom:

"Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!»" (J 20,19)

I tak sobie myślę, że pięknie napisałaś w swoim wierszu o Słowie, które przechodzi przez zamknięte drzwi. W tekście Twoim mowa jest o słowach w liczbie mnogiej. Natomiast ja to sobie interpretuję jako różne postacie tego samego Słowa, którym jest Chrystus. I w tym sensie wiersz byłby wyrażeniem wewnętrznego nastawienia na poszukiwanie Boga, a przynajmniej na niezamykanie się na Niego.
Można by też właśnie pomyśleć, że ta mnogość słów odnosi się do słów Ewangelii. I pięknie wówczas pasuje to stwierdzenie, że

słowa "wyodrębnione z kontekstu
mają różne brzegi
do których można przylgnąć
lub zranić się do krwi"

Wspaniałe.

Trzecia strofa wprowadza już nieco inny kontekst, bowiem pojawiają się kropki między literami, a to już sugeruje istnienie zdania lub nawet tekstu dłuższego. W tym sensie przezroczyste powietrze jest metaforą przestrzeni interpretacyjnej. Ta z kolei jest niczym innym jak personalnym odniesieniem do słowa lub Słowa. No, i to słońce, które już wysoko, sugeruje jakby nadzieję, że jest się w dobrym miejscu.

Końcówka wyraża ważność zaobserwowanej rzeczywistości.

Jednak najbardziej mnie urzeka tu tytuł. A to dlatego, że niesamowicie pięknie łączy się on z drugą strofą wiersza w kontekście Chrystusa. Otóż chrześcijaństwo od samego początku łączyło przepowiadanie Ewangelii z symbolami, które pomagają człowiekowi skoncentrować się na głoszonej prawdzie wiary. I tak właśnie Zmartwychwstanie Jezusa od samego początku dostrzega się w symbolu jutrzenki. A więc kończy się noc, a nastaje dzień. Światłość rozjaśnia świat. Dokładnie z tego właśnie powodu kościoły były tak zorganizowane, żeby ołtarz główny zwrócony był ku wschodowi. To oczywiście ma podwójną symbolikę, bowiem centrum wiary chrześcijan to Misterium Paschalne Męki, Śmierci i Zlartwychwstania, a nadto oczekują oni drugiego, ponownego przyjścia Jezusa, które odbędzie się na końcu świata. Także ten wschód słońca jest tu mocnym symbolem. Natomiast w Twoim tytule znajduje się słowo "brzask". A to znaczy dokładnie tyle samo, co "jutrzenka", która jest określeniem Zmartwychwstałego.

Można by tu jeszcze głębiej sięgnąć i odwołać się do fragmentu z Księgi Rodzaju, który mówi o stworzeniu świata:

"Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami.
Wtedy Bóg rzekł: «Niechaj się stanie światłość!» I stała się światłość." (Rdz 1,1-3)

I tu jest mowa o światłości. Niektórzy teologowie odnoszą tę światłość właśnie z ujawnieniem się już wówczas na samym początku stworzenia – chwały Chrystusa. Należy zauważyć, że ta światłość nie była zwyczajnym światłem słonecznym. Słońce bowiem i księżyc stworzył Pan Bóg dnia czwartego. A więc mamy tu do czynienia z ujawnieniem się blasku Zbawiciela. A czymże jest światłość, która wyłania się z mroku, jeśli nie właśnie brzaskiem, jutrzenką? Piękne, co nie? I teraz jeszcze Ty, w swoim tytule wpisujesz słowa: przyszłość, szafir (a to kolor niebieski), brzask i migawka. Zupełnie jakbyś w skrócie ujęła to wszystko, co ją się napisałem o światłości i Chrystusie. I to w dodatku z odniesieniem do przyszłości. Także prawie poetycko ujęta historia zbawienia człowieka. 😊

Zdaje sobie jednak sprawę, że moje dopatrywanie się spraw Bożych w cudzych wierszach zapewne mocno wykracza poza inspiracje autorów. 🤗 Tak czy inaczej miło było popłynąć z Twoim wierszem.

Pozdrawiam Cię. Hej ho! 😊🙋‍♂️

znakomity wiersz;
kłaniam się z uznaniem :)

Wyrażać się pięknem słonecznego ciepła nie jest łatwo, ale siać optymizm już o wiele prościej. Wiersze, które zawierają w sobie nieopisane piękno trudno ująć w ramy. Tytuł po prostu piękny.

Pozdrawiam droga moja Dago.

To chyba o procesie tworzenia wierszu, to jest ta droga, ma której badamy słowa, ich znaczenia zależne od kontekstu, i to, co można między nimi przekazać. To wymagająca dużej uwagi i zaangażowania twórczość, w której każde słowo, jego miejsce, jego kontekst, i to co niedopowiedziane ma swoje istotne znaczenie dla odbioru całości Fascynująco to opisałaś! Pozdrawiam ciepło 🌞

Słowa/wersy każdy rozumie inaczej. Mogą podbudować lub zranić. A między nimi dużo miejsca na osobiste refleksje. A więc piszcie, dla tych, co chętnie czytają.
Pozdrawiam.

Jak dla mnie bardzo poetycko o pisaniu, tworzeniu wierszy choć nie tylko! 😃 Wyszło pięknie...Pozdrawiam Daguś ciepło 😃⭐🍀

Początek to istne credo wierszokletów :-)

Wiersz...zatrzymuje, jakbym weszła do zaczarowanego ogrodu!
Pozdrawiam serdecznie, Daguś:))⭐

to dobrze że jest jeszcze tyle powietrza ..przecież ono pozawala nam żyć ... pozdrawiam serdecznie ...