Niedorosła Wiosna

Co to za zapach ??? Niby tylko powietrze, ale jednak nie..
To zapach kwitnących kwiatów, rodzących się do życia drzew,
trawy tak soczysto zielonej.. muszę jej dotknąć !
i kwiatka na drzewie też ! zerwałam go..
wsunęłam ukradkiem w kieszeń płaszcza.
Nikt nie widział? Chyba nie.
Patrze w góre kręcąc sie wokół,
uśmiecham się do słońca i wirujących chmur, nie mogąc pojąć skad to szczęście we mnie.
Chcę tańczyć, rozłożyć ręce i wznieść się opatulona spiralą wiosny w górę,
lecz pomału.. aby nacieszyć się tym stanem,
polecieć jak dmuchawiec beztrosko porwany.
Niech mnie coś porwie.. chce żyć!!

Idę po łączeniach chodnika stukając wiosennymi bucikami,
ale ostrożnie by się nie wywrócić,
dziura na kolanie nie byłaby mile widziana.
O rodzice już wyszli, piękni, wystrojeni, poważni..
Rączka-Rączka i tą samą drogą co zawsze w niedziele do kościoła.
..Ten zapach, ten cudowny, idzie ze mną niech nigdy nie odejdzie.
..Tutaj też kwitnie drzewo, jakie cudne różowe kwiatki..
Ał przecież ide.. Mama się spieszy.

Chłodny kościół, smutni ludzie, patrzą po sobie z zaciekawieniem.
Dlaczego Boga nie czuje?? jestem przecież w kościele !
Ale On jest tuż niedaleko, na zewnątrz.
Wyjdzcie wszyscy zobaczcie!! to co ja widzę i czuję to od Niego ta wiosna.
Uśmiechnijcie sie przecież, chociaż spróbujcie..
pokornie trwam do końca, myślac tylko by znów poczuć wiatr,
ciepło słońca i mój zapach mojej wiosny

A jeśli kiedyś dorosnę?
Co stanie się z wiosną?
Co stanie się ze mną?
Kim ja bez niej będę?