Teraz wiem że ta miłość była krzywa.
Bo nie mogła być miłością.
Była tylko karykaturą potrzeby miłości.
Właściwie nie było jej od początku.
Była strachem przed samotnością.
Była tylko potrzebą kochania,
bezpieczeństwa, seksu , posiadania.
Od początku była nacechowana lękiem,
podsycana alkoholem i kompulsywnymi zachowaniami.
Musiała umrzeć
bo tak naprawdę nigdy się nie narodziła.
Nigdy nie zakwitła kwiatem wiarygodności.
Była bólem nieposiadania nikogo
i nie bycia przez nikogo posiadanym.
Była też rozbieżnością interesów.
A przecież samo pojęcie interesu
kłóci się z pojęciem miłości.
Zatem czy coś, co od początku było krzywe
może stać się proste?
Czy może stać się przyjaźnią czy koleżeństwem?
Wcześniej czy później przestraszyła się
konfrontacji iluzji z rzeczywistością.
Zaczęła pękać jak struktura bańki mydlanej,
w której odbijały się zniekształcone twarze.

W żałobie za porzuconą iluzją
dziękuję za słowa, za pisanie, za nazwanie,
za prostowanie krzywych dróg bez wyjścia.
Dziękuję za białą furtkę do ogrodu normalności.