Powiedzmy, że wymyślą i wdrożą. Przetestują na koszt pobliskiej biedronki.
Będą mieli w oczach kawę, w myślach pachnącą proszkiem do prania kołdrę.

I to jeszcze za twojego życia. W czasie któregoś dowcipu, gdy otworzysz usta.

Rozwiązanie, że twoje oczy będą od ciebie o kilkaset metrów i będą się
komunikować z głową przez fale.

Przecież nie zatrzymamy rozwoju. To nie ten przystanek. To nadzwyczajne.

Świat będzie się schodził promieniście do punktu między twoimi oczami,
cofniętego nieco. Ten punkt wzbudzi kontrowersje, bo nie będzie ważył.
W ogóle o nim będzie za mało napisane, bo uwagę zbierze świat.

Nadzieja w coraz dokładniejszych mikroskopach, w praktyce nie lepszych
od kalejdoskopów.

Gdzie wtedy będą ty, twoja dusza, choćby ta twoja jaźń? Czy w tym
nowym miejscu, czy tam gdzie wcześniej? Skąd będą szły wiadomości?

Będziesz jeden, ale połączony spacerem od oczu do siebie. Od siebie do oczu.
Koło budki z kebabem, księżyca.