Co­kol­wiek jest, twój łup jest: weź­mi na­przód z gło­wy
Na poły już prze­wię­dły wie­niec fi­joł­ko­wy.
Po­tym lut­nią, a przy niej pie­śni ża­ło­ści­we,
Na ja­kie się zdo­by­ło ser­ce nie­szczę­śli­we;
To też noc­ny prze­wod­nik, świe­ca opa­lo­na,
I broń w póź­nych przy­go­dach nie­raz do­świad­czo­na.
Jest co wię­cej? Fa­ce­let łza­mi na­po­jo­ny,
W nim ob­rącz­ka ze zło­ta, upo­mi­nek pło­ny,
A na­wet mie­szek próż­ny; toć wy­słu­ga moja,
A na ten czas, Mi­ło­ści, ze mnie ko­rzyść two­ja,
Na któ­rej prze­stań, pro­szę, a mnie nie­szczę­sne­go
Z uszy­ma puść do domu, jako z tar­gu złe­go!