chciałem odnaleźć ślad na dłoniach
z nieznanych oczu czytać imię
które wciąż brzmiało jak dysonans
przez noc i dzień, przez czas przeminiesz

zmieniona w ciszę będziesz pękać
na już spierzchniętych nocą ustach
wiem, często lubisz być niewdzięczna
więc już nie marzę, nie przypuszczam

i już nie czekam kiedy przyjdziesz
nie rzucam pereł między wieprze
bo nie znalazłem ciebie nigdzie
mimo że coraz bliżej jestem

oddając bezgranicznie siebie,
czuję jak dusza jeszcze ciężej
dryfuje między mną a niebem
jestem jak samowolny więzień

masz mnie na dłoni, ślad po przejściach
nie zagoiłem się jak trzeba
tu w małych oczkach strachu mieszkam
i chyba uciec stąd się nie da

a kiedy w końcu przyjdziesz nocą
mogę nie poznać cię, naprawdę
piękną jak jeszcze nigdy dotąd
nawet imienia nie odgadnę

a ty mnie poznasz bez problemu
jednym spojrzeniem i na własność
wtedy już nic najdroższa nie mów
pozwól w ramionach twoich gasnąć

i budzić co dzień chęć do bycia
już tylko ciebie mieć w nadmiarze
może to stanie się już dzisiaj
a może jutro los nam wskaże

godzinę prawdy ponad prawdą
gdzie w przeznaczeniu jest odbiciem
jak nasza niepojęta marność
zakodowana w śmierć i życie