Twoje Wiersze - domy żon

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

27 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Roberttino

2024-11-10

To codzienne oczekiwanie na powrót mężów i wieczna tęsknota. Pozdrawiam

ajw

2024-11-11

Dlatego jest tak odczuwalna w atmosferze miasteczka :)

Larisa

2024-11-04

Wspaniały wiersz!
Fantastycznie oddany rys przeszłości tego pięknego miejsca
na Ziemi, w którym dramat przeplatał się z romantyzmem i
wieczną tęsknotą.
Jestem pod wrażeniem treści zawartej w krótkiej formie (mojej ulubionej).
6/5.
Serdecznie pozdrawiam

ajw

2024-11-04

Ja też lubię krótkie formy. Dziękuję za odwiedziny :)

wibracja

2024-11-04

Znakomity.

ajw

2024-11-04

Dziękuję serdecznie, Piękna :)

Nata Sza

2024-11-04

Znam miasteczko. Kilka lat temu miałam przyjemność poznać.
Iwon, wspaniale oddałaś klimat. Podziwiam Twój talent.
Pozdrawiam serdecznie:)

ajw

2024-11-04

Bardzo dziękuję :) Zatem jutro zapraszam na jeszcze jeden o Camogli :)

Moona@

2024-11-04

Morze karmi, a czasem niestety zabiera...
Pozdrawiam z podobaniem :)

ajw

2024-11-04

Taka prawda..

Odyseusz62

2024-11-04

Ten błękit okien i ta biel ścian
te białe grzywacze i błękitność fal
Ależ ładnie i odrobinę dramatcznie
Pozdrawiam serdecznie.

ajw

2024-11-04

Nawet piękne miejsca są naznaczone dramatami..

ekszki

2024-11-04

Osamotnienie psuje cielesność i potem już jest gorzej

ajw

2024-11-04

Pewnie tak..

samisen

2024-11-04

Znakomicie wykuty słowami dramacik opleciony romantycznym błękitem tęsknoty :)

ajw

2024-11-04

Dziękuję serdecznie :)

Monia

2024-11-04

Tęsknota może posuwać do różnych rzeczy pozdrawiam serdecznie;)

ajw

2024-11-04

Nie wiem co masz na myśli :)

Wanda Kosma

2024-11-04

Wspaniały wiersz! Miasteczko żon oczekujących na powrót mężów rybaków - a w głębi refleksja nad niesamowitym obliczem miłości, jakim jest tęsknota, która może stać się sposobem na życie, a nawet uzależnieniem. Pozdrawiam serdecznie :)

ajw

2024-11-04

Bardzo dziękuję za miły memu sercu komentarz :)

M I F^(*)

2024-11-04

✨

ajw

2024-11-04

JoViSkA

2024-11-04

Tak już los żon...tęsknią i czekają...niektórzy wracają...
Bardzo ciekawie ujęty temat w krótkiej formie :)
Pozdrawiam z podobaniem Iwuś :)
Miłego poniedziałku kochana :)

ajw

2024-11-04

Dziękuję i wzajemnie :)

Eleanor Rigby

2024-11-04

Napiszę krótko - w tak krótkim wierszu jest taki ładunek emocji, że można nimi obdarzyć poemat.
Jestem pod wrażeniem.

ajw

2024-11-04

Lubię krótkie formy :)

Lenia

2024-11-04

Bardzo dobrze oddany klimat wiersza, jak zwykle podoba mi się:):)serdecznosci:)

ajw

2024-11-04

Dziękuję serdecznie :)

[ GALBA ]^(*)

2024-11-04

Sporo smutnego klimatu zapodałaś.
Nie mniej jednak pięknie Poetko.
Pozdrówki 🌟👍

ajw

2024-11-04

Trochę smutnej tęsknoty :)

LydiaDel

2024-11-03

Rybacka osada, na wzgórzu, kolorowe kamienice - romantycznie. Natura jednak pobiera haracz. Nic nie jest za darmo w tym życiu.
„ lecz błękit oddaje tylko cudzych mężów“, aż ciarki przechodzą. Serdeczności 🫶

ajw

2024-11-04

Niestety, masz rację :)

Waldi1

2024-11-03

piękny wiersz ... a morze swoje żniwo musi zebrać ... pozdrawiam serdecznie ...

ajw

2024-11-04

Takie życie..

Marek Żak

2024-11-03

Jak to było w piosence Alicji Majewskiej: bo męska rzecz być daleko, a kobieca wiernie czekać.
Teraz to nieaktualne, jak sądzę.
Pozdrawiam

ajw

2024-11-04

Wiadomo, że teraz to już inna bajka :) Ale nazwa została: Camogli - połączenie słów casa (domy) mogli (żony) :)

klaks

2024-11-03

Nic więcej nie da się powiedzieć oprócz, pięknie :)
Pozdrawiam serdecznie

ajw

2024-11-04

Pięknie dziękuję :)

rzabaprzezrz

2024-11-03

Pięknie utkany wiersz,...Pozdrawiam ciepło:)

ajw

2024-11-04

Dziękuję, rzabciu :)

Bożena Joanna

2024-11-03

Morze żywi, morze zabiera, one trwają w oczekiwaniu...
Pozdrowienia!

ajw

2024-11-04

Tak to właśnie było..

ksantypa

2024-11-03

W kilku wersach pokaźny ładunek emocji. Pozdrawiam:)

ajw

2024-11-04

Dziękuję bardzo :)

maciejka

2024-11-03

W ich życie wpisane jest czekanie. Najpierw na powrót, później na spotkanie w błękitach.
Wiersz pełen ciepła i smutku. Jak życie.
Pozdrawiam

ajw

2024-11-04

Dziękuję, maciejko za zatrzymanie się pod wierszem :)

Krystek

2024-11-03

Wspaniale oddane uczucie tęsknoty,
oczekiwanie na powrót mężów
rybaków z połów.
Ślę moc serdeczności:)

ajw

2024-11-04

Bardzo dziękuję :)

Kornel Passer

2024-11-03

Jaki znakomity wiersz! Wybacz mi tą, pewnie niepotrzebną uwagę, ale nie mogę się powstrzymać i jak zwykle muszę dopowiedzieć, że troszkę nie pasuje mi tu słowo "romantyczne". Skoro to żony, którym błękit nie chce zwrócić mężów , to raczej słowo "romantyczne"wydaje się tu zbyt trywialne. Sorry za mieszanie się w Twój wiersz, ale to z tęsknoty za doskonałością ... Pozdrawiam:)

ajw

2024-11-04

I ja pozdrawiam, dziękując za docenienie :)

Kornel Passer

2024-11-04

Oczywiście rozumiem. Wiersz jest świetny. Połączenie cichego dramatu z tą atmosferą południa i osadzenie "akcji" wiersza w konkrecie geograficznym, to coś, co wyjątkowo na mnie działa. Serdecznie pozdrawiam:)

ajw

2024-11-04

Dziękuję serdecznie za "znakomity". Co do słowa "romantyczne" rozumiem Twój odbiór, ale obstaję przy swoim, bo czyż nie ma romantyzmu w tęsknocie? Wiele z tych kobiet wierzyło, ze ON wróci, bo umarł, a zaginął to jednak jest różnica. Czekały, wypatrywały, szykowały, myślały.. To właśnie od słów "casa" (domy) i "mogli" (żony) powstała nazwa miasteczka. To też jest romantyczne :)

Elżbieta

2024-11-03

To malowniczy romantyzm miejsca, Otwarte okna, są jak oczy wpatrujące powracających, a w nich te prawdziwe czekających kobiet.
Pozdrawiam, Iwonko:))⭐

ajw

2024-11-04

Sama nazwa miasteczka jest romantyczna, bo pochodzi od połączenia słów "casa" i "mogli" (domy żon)..

Dagmara^(*)

2024-11-03

Ech smutny ten obraz miasteczka w wierszu. Te czekające kobiety i rybacy których morze zabrało...
Pozdrawiam serdecznie Iwonko :)

ajw

2024-11-04

Nazwa miasteczka Camogli to połączenie słów casa (domy) i mogli (żony)..

sturecki

2024-11-03

Obraz rybackiego miasteczka, gdzie samotne żony codziennie wypełniają puste okna czekaniem i nadzieją. W surowym pięknie wyłaniającym się z soli i tęsknoty tkwi opowieść o pragnieniu bliskości i bolesnej rzeczywistości, w której błękit morza oddaje im tylko obcych, nigdy swoich mężów. To wiersz o cierpliwości i wierze, które, choć głęboko zakorzenione, pozostają w cieniu nieuchwytnego powrotu – jakby tęsknota stała się nieodłączną częścią ich codzienności.