Niedawno jesień rozsiadła się w sadach -
kształtna, soczysta i w owoc brzemienna,
niestety szybko w wilgotnych oparach
straciła piękno.

Jeszcze przed chwilą nitki tkała złote,
lśniła barokiem w sadach i ogrodach,
lecz dzisiaj straszyć zaczęła nagością
i swoim chłodem.

Wylała gorycz przez pęknięte niebo,
płacząc żałośnie nad smutkami świata.
Jej melancholia wszystkim się udziela,
tłucze zwierciadła.

Kiedy widzimy bliskich co odeszli
w niebyt, lecz pamięć naszą żłobią nadal -
wzbiera w nas smutek rozedrganym dreszczem,
rozmiękcza całkiem.

Butwieją liście, krew się z limfą sączy.
Obrazy wspomnień tną jak ostry skalpel,
aż do najgłębszej warstwy, tej pod spodem,
pozornie martwej...


******
Z góry przepraszam, że ostatnio jestem monotematyczna,
ale taki mam nastrój, poza tym wiem,
że już odeszła kalendarzowa jesień
ale jej nastrój nadal trwa...