Wiersz inspirowany wierszem kogoś z innego portalu,
w którym inspiracją był obraz i film związany
z tymże obrazem, powiedzmy,
że wiersz dotyczy Mistrza i jego Muzy,
którzy są obecni ponad czasem i
przestrzenią.
Niektórzy widzą w nim inspirację "Świtezianką",
ale to nie jest moja inspiracja :)
~~~~~

Kim jest ta para, którą mrok wita,
skąd on się znalazł tak blisko przy niej?
Czyżby zbłądzili, gdy tarczę słońca
księżyc chciał objąć, za nią podążać?

Może ich cienie w przeszłości skryte
w czasie obecnym się zagubiły,
albo wmieszały się w nieba lazur
lub poszukują podwodnych skarbów.

Na wyobraźni dryfują falach,
która zaglądać w serca potrafi.
Nie dla niej przestrzeń, czas, inny wymiar,
ale soczewka mistycznych nici.

Przez której pryzmat zmieniasz widzenie
niczym na starym, malarskim dziele.
Wcielasz się w mistrza oczy i pytasz
o tajemnicę przed widzem skrytą.

W pęknięciach farby, czy w bezsłyszeniach,
w muśnięciach między światłem, a cieniem.
Na skrzyżowaniach wspólnych oddechów,
gdzie w wyobraźni błądzą od wieków.

Kim jest ta para? Nie mam pojęcia,
lecz w snach na jawie, wiem, że istnieje.