Kiedyś wieczorem od niechcenia,
Gdy przeleciałem pilotem po kanałach,
Ujrzałem na ekranie plazmowego telewizora,
Jak jakiś głupkowaty celebryta,
Swoim nowym stylem się przechwalał…
A z oczu jego biła pogarda,
W pogardliwym uśmieszku wykrzywiły się usta,
Gdy tak ochoczo nad ,,plebsem” się wywyższał...

Szpanując drogim ciuchem markowym,
Jak to przeważnie celebryci,
Także i ten nie stronił od pogardy,
Od szaraczków czując się lepszym…
Przeto myśląc niewiele,
Dla celebryty zaraz ułożyłem ripostę
I rymując od niechcenia wersy kolejne,
W taki oto zakląłem ją wiersz:

,,To mój styl jest najlepszy na świecie,
Bo samemu takim oto jestem,
Na przekór konwenansom wszelakim,
Czerpię z życia pełnymi garściami.
Dni codziennych przygody,
W sny zaklinam prawem księżycowych nocy,
By piękna ich zazdrościły mi nawet gwiazdy,
Na firmamencie świata uwięzione na wieki...

Mój styl jest najlepszy na świecie,
Choć gołym okiem go nie dostrzeżecie,
Utkany z bezcennych z całego życia wspomnień
Niewidzialny noszę swój sweter…
Jednym ruchem znoszonej czapki,
Zgarniam z nocnego nieba całe gwiazdozbiory,
By niczym cukru kryształkami,
Grzane piwo wieczorem nimi posłodzić…

Mój styl jest najlepszy na świecie!
A niezaprzeczalnym tego dowodem
Że kruczoczarną noszę swą bluzę,
Od kuzyna gwiazdkowy prezent…
A stare przetarte spodnie,
Za wygraną na loterii niegdyś kupione,
Miłym dla mnie są przypomnieniem
Tamtej bezcennej chwili ulotnej…

To mój styl jest najlepszy na świecie…
Bo niby dlaczego nie???
Kto zabroni mi tak myśleć,
Tego będę miał gdzieś!
Zaraz też wyłączyłem telewizor,
A z dumą spojrzawszy w lustro,
Sięgnąłem po stare wysłużone pióro,
By podzielić się z Wami tą myślą…"