Zimny jesienny wiatr,
Szybując nieśpiesznie w przestworzach,
Widząc morze biało-czerwonych flag,
W widoku tym się zakochał.

I pędząc tak pod niebem Warszawy,
Zapragnął ku nim się zbliżyć,
By widokiem tym się zachwycić,
Tak bardzo nim zdumiony.

Nasz niegasnący patriotyzm,
Tyloma emocjami okraszony,
Najszczerszy jego wzbudził podziw,
Zimnego wiatru gorący rozniecił zachwyt.

W łopoczące biało-czerwone flagi
Zaplątały się jesiennego wiatru powiewy,
Pięknu ich nie mogąc się nadziwić,
Pięknem ich poruszone do głębi.

A wiatr między flagami wciąż tańcząc,
Ciekawsko się rozglądając wokoło,
Zachwycony nieskazitelną bielą i krwistą czerwienią,
Uniósł się ku pobliskim dachom.

I muskając łagodnie stare kamienice,
Gdzie historia w cegłach wciąż drzemie,
Zapytał się ich półszeptem,
O tak wspaniałego widoku przyczynę…

I opowiedziały mu kamienice stareńkie,
Niezłomnego i dumnego Narodu historię,
Jego bohaterskie, tragiczne dzieje,
Naznaczone tak bardzo bólem i cierpieniem.

I zimny jesienny wiatr,
W milczeniu się w nią wsłuchiwał,
Jakby tego szczególnego dnia,
W pamięci swej ulotnej chciał ją zachować.

I opowiedziały mu Ojców Niepodległości pomniki,
O uciemiężonego Narodu niegasnącej woli,
Mimo przeciwności losów wszelakich,
Tlącej się w pokoleniach kolejnych…

A ciekawski choć ulotny wiatr,
Mieszając się między wielki ten marsz,
Do serc dumnych Polaków zajrzał,
By odgadnąć drzemiące w nich marzenia.

Samemu będąc niewidzialnym,
Na pograniczu światów materialnych i duchowych
Dostrzegł niewidzialne te więzi,
Łączące Naród tak dumny.

A pozostając wiernym przyrody siłom,
Z praw natury się nie wyłamując,
Zamierzył oddać uniżony swój hołd,
Wspaniałym polskim patriotom.

I muskając łagodnie ziemię,
Uniósł złote jesienne liście,
Niczym niegdyś na polach bitew,
Dumni żołnierze sztandary łopoczące.

I uniesione podmuchem gwałtownym,
W poprzek placów i ulic szerokich,
By w powietrzu zaraz zatańczyć,
Jeden po drugim oderwały się od ziemi,

A ten wirujących złocistych liści taniec,
Dla dumnych patriotów był hołdem,
By zasłużoną oddać im cześć,
Szczerym wiatru dla nich pokłonem…

I roześmiane twarze dziecięce,
Operlił wnet jesiennym rumieńcem,
By namalowane na nich pędzelkiem,
Skrzyły się flagi biało-czerwone,

By choć na policzkach jedynie namalowane,
Gdy w objęcia nocy odpłynie już dzień,
Pamiętnych przeżyć rylcem
W dziecięcych sercach pozostały wykute…

A wiatr... już nie zimny...
Lecz nieznanym mu uczuciem rozpalony,
Samemu zapałał tej jesieni,
Miłością do barw tych szczególnych...

Nie mogąc osobiście uczestniczyć w wielkim Marszu Niepodległości w Warszawie, choć tym skromnym patriotycznym wierszem mojego autorstwa chciałbym połączyć się duchowo z wszystkimi jego Szanownymi uczestnikami...