Jako dziecko sporo płaczesz lecz to bycia dzieckiem urok ,
Być dorosłym też jest fajnie, choć już łzę masz dość ponurą
Nieświadoma swego krzyku, czekasz by ktoś Cie usłyszał , nagle zmieniasz swoje  zdanie, wolisz by nikt Cie nie widział
Tyle dróg  pokonać musisz, by zrozumieć co jest grane
Sama chcesz wszystko zrozumieć, choć to boli Cie tak stale
Droga niby jest dość prosta, Ty w niej idziesz jak we  mgle
Kroczysz szlakiem swych porazek   nie chcesz poddać jeszcze się
Czemu krok Twój tak  spokojny,  nigdzie widać  się nie spieszysz ?
Powiedz ile masz w swej głowie tych smutnych dla Ciebie przeżyz ?
Co poznałaś,  co widziałaś No i co Cie tak zraniło? Powiedz czy ktoś był przy Tobie gdy zmagałaś się z tą chwilą?
W którym swym momencie drogi  odpuścisz i stracisz siłę? Czy  zrozumiesz co jest błędem i czy strach Twój w końcu minie ?