strach w oczach
że mnie przestaniesz kochać
panika w sercu
że nic nie będzie jak dawniej

jestem człowiekiem renesansu
szukam w mym sercu sensu
próbuję odnaleźć symbole
ale świadomość nadal rani

boje się, że cię stracę
niż wszystkiego innego
że nigdy sobie nie przyponę
co czułem w twoich ramionach

boje się tego bardziej
niż wszystkiego innego
świadomość straty ciebie
to mój mózg na pogrzebie

chciałbym być z tobą całe życie
budzić się z tobą o świcie
chcę z tobą oglądać piękne wschody
oraz jeszcze piękniejsze zachody

nie chcę nigdy odejść
nawet na jeden krok
chcę zawsze z tobą być
tak, jak muszę wodę pić

chcę byś była moją bajką
wciąż kwitnącą niezapominajką
żebyś doceniła mnie na szczycie
a przy upadku nie przyszła na dobicie

jesteś kwiatem lotosu
ciszą w natłoku chaosu
jesteś darem od losu
ciszą w tunelu pogłosu

kiedyś razem wejdziemy na szczyt
lecz nie wino będziemy pić
karmić będziemy się miłością
ciałami spowitymi młodością