sen leniwie chował się
za powiekami 

skrzydlaci mieszkańcy
drzew i krzewów 
śpiewnie budzili świat 
słońce ze złotą koroną
zapanowało na niebie
przepędzając
wszystkie niesforne chmury 

świt był gotów
powitać dzień

ptaki też obudziły mnie
świergotając: 
rozstań się już ze snem
niech sam dalej śpi
chodź do nas

wstałam i oniemiałam; 
błękit wniknął w moje oczy
żadna chmurka
nie miała odwagi
przepłynąć po niebie

tam królowało słońce

pobiegłam nad morze
jeszcze drzemało 
wysłało mi
kilka cichutkich fal
na przywitanie

plaża wołała: 
chodź przytul się do mnie 
dawała uczucie schronienia
przed złem tego świata

tysiące ziarenek piasku
szeptały ze sobą 
czułam sie tu bezpieczna

poranek przygotowywał się
na powitanie dnia

dnia
który upamiętnia
odrodzenie świata
który niesie ze sobą nadzieję
miłości i pojednania