Tak.

Dobrze ujęte drugie dno krzyku. Podnoszenie głosu jest pozorną demonstracją siły, a tak naprawdę jest wyrazem słabością. Bardzo mi się podobają takie miniatury. Pozdrawiam serdecznie :)

Wołanie, o którym piszesz w wierszu, często jest skierowane do konkretnej osoby - takiej, która da nam zrozumienie. Samo wygadanie się jednorazowo ze swoich lęków i słabości nie zmieni stanu człowieka, za to długotrwałe zrozumienie, akceptacja i wsparcie może mieć już wpływ. Istotnie, gdy takie "wołanie o pomoc" (chociaż często jest to milczenie, a wzrok krzyczy) zostanie zauważone, i gdy zostanie podana pomocna dłoń, to można w końcu z odwagą stanąć twarzą w twarz ze swoimi obawami i spróbować zrozumieć o co chodzi nam samym. Myślę sobie, że w pojedynkę to ciężka sprawa do osiągnięcia, a dzisiaj o akceptację okropnie trudno. Ale to takie... refleksje. Jak widzisz Twój wiersz zrobił na mnie wrażenie, chociaż jest stosunkowo krótki. Dotyka jednak problemu, który nie jest mi obcy, dlatego pewnie poczułam ten tekst bardziej i schowałam przy sercu. Lubię taką poezję. Pozdrawiam serdecznie.