Przykre, jak gdyby gdzieś zabrane

Niby w dalekie kraje

Ciałem jak posąg stoją obok

Matko i siostro, już cie nie poznaje

I was, którzy w ciemny uciekacie obłok


Ten obłok magnetyczny na zmartwienia, ,

Czas, nudę, na tym nie przestaje

Przyciąga razem serce, duszę

Łatwo, ach łatwo nie oddaje


Jest jak trucizna co katusze

Opóźnia umiejętnie miarkowana

Nawet nie przyuważy człowiek

Już groźna się w nim jątrzy rana


Choroba stępia wzrok, oddala

Od wniosków, przyczyn czujność wzbrania

Żar myśli, słów, czynów płomiennych

Dla przyjemności chwil jałowych

Oddany. Błogo zapomniany

W nieświadomości wykradany


Porzuć świat ten nierzeczywisty

Ułudy słodko kwaśny deszcz

Wciąż żyje w tobie duch wieczysty

Niech słodka rosa skrapia pierś

A z przyrodzonych ziem ojczystych

Wiecznie grać będzie święta pieśń



Orzeźwi ducha i umysły

Orzeźwi ducha i umysły



.DW