Zakochanie to katastrofa? Ciekawy punkt widzenia. Tak czy inaczej piękno w słowie i formie. Pozdrawiam :)

To prawda, co piszesz. Po pierwszych wersach wiedziałem, że to będzie dobry wiersz. Pozdrawiam.

Pięknie! I tak, w miłości można się zatracić...
Pozdrawiam serdecznie 🌟

Świetny wiersz! W moim odczuciu zaliczyłabym go do tych Twoich najlepszych:))🌟
Serdeczności i pisz takie dobre wiersze:)🍀

Szczęście, zakochanie, zatracenie, takie wysokie "C" jak operowej arii, śpiewanej przez tenora, a tych wyżyn to jedna czy dwie w całej operze, a reszta to recytatywy, czyli proza życia, z porannym i wieczornym pragnieniem, jak napisała Baba-Goga. Pozdrawiam.. .

Piotruś takie zawracanie w miłości bywa niebezpieczne
Po takich chwilach uniesień nic nigdy nie może być takie samo
W człowieku zostają odłamki tęsknot które gniotą
Bardzo ładny wiersz 🙂

Zasypiamy i budzimy się z nową nadzieją na szczęście.
Jak niezmienne dla nas są wschody i zachody, to niezmienne w nas to pragnienie.
Pozdrawiam :)

No Piotrze... Po raz kolejny robisz mi dzień swoim wierszem i zabieram go, żeby towarzyszył mi w myślach przez resztę dnia. To znów jest szkola życia duchowego. Paraboliczne okresy zachwytu i próby, ktore postępują po sobie jak fale na otwartym morzu. Mało! – jak na oceanie życia! I myślę sobie, że jeszcze dość wstydliwie i niepewnie napisałem o tym odzyskiwaniu cząstki siebie, gdy mija czas mroku. Myślę, że spokojnie możemy tu mówić o zyskaniu pewności siebie, o wartości dodatniej, o wzrastaniu w mocy na kolejne doświadczenia prób. I to ostateczne zatracenie w wieczności... W miłości... Cudo Panie Piotrze! Opisałeś rzeczywistość, z którą ja utożsamiam się bardzo mocno, a myślę też, że każdy to krzezywa, choć nie każdy sobie to uświadamia. Całkiem niedawno, bo raptem kilka dni temu pokonałem w sobie taki czas próby. Z tej perspektywy Twój dzisiejszy wiersz przemawia do mnie cała swoją mocą. Dzięki Kolego Poeto! Brawo! 👏👍🏻🙂🙋

Zapachniało mi tu pewnego rodzaju zamkniętym kręgiem emocji. Odzyskiwać siebie i oddawać ponownie. Nie zatrzymujący się proces. Jest nad czym pogłówkować.
Super wiersz.
Pozdrawiam cieplutko.

budzić się każdego dna na nowo i to jest właśnie piękne ...

Wędrujemy za slońcem jak Ra w starożytnym Egipcie z nadzieją na wieczną miłość.
Pozdrowienia!

Kochać, to zaczynać ciągle na nowo. Z każdym świtem budzić w sobie nowe siły i nową nadzieję. A może mrok wcale nie jest traceniem siebie, ale odzyskiwaniem... W mroku czasem łatwiej się ze sobą dogadać niż w świetle... Pozdrawiam cieplutko :)