Ona była królewną,
ale tylko w marzeniach,
on szalonym rycerzem,
takim jak Kichot Don.

Dziewczę żyło z dnia na dzień,
myjąc w knajpach talerze,
heros żył swoim życiem,
jemu bił inny dzwon.

Ona miała z nim dzieci,
a on z nią jakby nie,
zbyt przyziemne to sprawy,
kto rycerzem, ten wie.

Gdy paladyn na łożu
toczył wojny stuletnie,
rola matki i żony
przytłaczała królewnę.

Czasem chciała odpłynąć
hen w monarsze swe strony,
tam gdzie perły, woale,
wielbicieli szwadrony.

Czasem chciała odpocząć,
przespać choć jedną noc,
jednak ciągle tu trwała,
naciągając nań koc.

Przecież on na kanapie
walczy jak dziki lew,
walczy, a potem chrapie,
w snach przelewa złą krew.

Przecież on w swej odwadze
świnie śni i wiatraki,
taki dzielny to rycerz,
wódz to nie byle jaki.

Więc haruje królewna,
pod nos dając mu jeść,
zapomina o sobie,
nie śmie nawet już chcieć.

Dźwiga siatki, kredyty,
i pracuje za dwoje,
czymże jednak przy jego
są przyziemne jej znoje.

I poprawia koronę,
i zasuwa na szmacie.
Tak jest, jak mi Bóg miły!
Nie wiem czy wiarę dacie.

Komuś żal jest królewny?
Bo mnie wcale a wcale.
Jej los przecież służebnym
hymnem ku Dona chwale.