Czysta magia. Coś pięknego. Tego wiersza nie należy komentować, tylko kontemplować jego treść.

Dobrze uchwyciłaś tę wielobarwność ciszy. Nawet tykanie zegara jest jej częścią.
Zastanawiam się czy nie lepiej byłoby bez "się" w ostatnim wersie.

Pozdrawiam serdecznie!

Nie znam się na architekturze ale dobry wiersz przykuwa moją uwagę. Treść zabrała mnie na wycieczkę bez przewodnika gdzie sam musiałem sobie opisać i przedstawić eksponaty z galerii emocjonalnych wystaw i chyba podołałem. Albo przynajmniej uzyskałem namiastkę zwiedzania choć to już mój kłopot. Jednak czuję się bogatszy o kolejną cegiełkę pięknej sztuki literackiej z Twojego podwórka Mirelko.
Pozdrawiam z uznaniem 🌟👍

Wiersz brzmi znajomo lub moje skojarzenie niepełne

Treść: bogata i nastrojowa, choć hermetyczna. Pozdrawiam serdecznie i życzę miłej niedzieli 🙂

Pokuszenie

---------



Jest w twoich oczach chłód
Jad który ssie mój głód
Wbij swoje zęby jak
Wąż pokuszenia smak



Pozwól mi być
Jedną chwilą
Wierszem poezji i snem
Całuj mnie tak
Abym nigdy nie bał się śmierci i łez
Podaj mi dłoń bym pamiętał
Palce drapiące do krwi
Kołysz mnie znów biodrami
Tańcz póki starczy mi sił
Kochaj mnie tak by motyle
Żądzą przeszyły mój brzuch
Otruj mnie znów migdałami
Zapamiętaj zapamiętaj mój ból
Otruj mnie znów



Ukrzyżowane wspomnienia nie pozwolą zapomnieć
Nawet wówczas gdy odkryję wszystkie ścieżki twojej filozofii
I przesłucham całego Bacha
Nietykalna stanie się tylko cisza między nami



Rzucam do twych stóp
Moje życie które jest
Herezją opętaniem kościołem duszy mej
Za dotyk twoich ust sprzedam każdy dzień
I umrzeć na twym brzuchu tylko chcę
Teraz już wiem nadejdzie świt
A aksamit twego ciała umknie mi
Pozwól mi być istnieniem twym



Pozwól mi znów czytać z twych ust
Być każdym twoim snem
Kołysz mnie czule w rytm naszych serc
Tańcz gdy za oknem deszcz



Na pokuszenie prowadź mnie więc
Odkryj swe ramiona bym poddał się



Całuj mnie więc bym nigdy już
Nie musiał lękać się
Gdy słońce zgaśnie
Odnajdę cię gdzieś
Na pokuszenie prowadź mnie więc
Odkryj swe ramiona bym poddał się...



Tekst: Adam Łassa

W ciszy najpiękniej mówią do nas... krople deszczu.
Piękny wiersz!
Z wersów wyrosła cisza, ukazała swoje oblicze, jak wysoka budowla - nagle wyłaniająca się zza chmur.
6/5.
Serdecznie pozdrawiam

ja też się rozmarzyłem i gwiazdki zostawiłem ... pozdrawiam serdecznie ...

U Ciebie nawet cisza ma swoją porę roku i odpowiednie moce by się zamanifestować.
Pozdro :)

Śliczny szkic ciszy, w sukni jesiennej aury :)
Pozdrawiam serdecznie🍁

Takie słowa budzą najdziksze instynkty razem z wyobraźnią

Bardzo subtelnie napisałaś o ciszy, ta jesienna mieni się barwami:)

piekny, lekko jesienny w kilmacie (bardzo lubię jesień.... ale gdy nie pada:) wiersz o ciszy.
sądzę że tylko gdy cisza można usłyszeć co w duszy gra... Podobnie podczas wędrówek czy spływu kajakiem, hałas"wszystko" płoszy i tłumi, przyroda da się poznac i pokaże w pełnej krasie, bez tajemnic, własnie w ciszy...
pozdr!
Stef

Tak, cisza ma swój urok, jeśli jej uważnie słuchać:) Piękny wiersz. Dobrego dnia<3

Jesień to kapryśna pani. Potrafi nas
zachwycić ale też zasmucić,
Serdecznie pozdrawiam, radosne
myśli zostawiam:)

Architektura spokoju, w której nawet deszcz tańczy bez dźwięku ... pejzaż namalowany ciszą – delikatny, mglisty, zmysłowy
Wychodzi na to, że cisza nie jest pustką, tylko przestrzenią, w której można usłyszeć siebie.
6/5