Pamiętam ten znakomity wiersz!
Perła powstaje z ziarenka piasku.
I my też nosimy w sobie takie ziarenka...
Życie czasami jest jak pustynia, trzeba jednak przez nią przejść,
by doznać olśnienia... znaleźć swoją oazę szczęścia.
Przepiękny wiersz!
Muzyka dopełnia przekaz wiersza.
Unosi jak ciepły wiatr i zabiera ze sobą w daleką, poetycką podróż.
Serdecznie pozdrawiam

Piękny wiersz...
Zaczytałam się.
Zamyśliłam.
Zachwyciłam.
Pozdrawiam serdecznie :)

Pustynia jest jałowa bez życia, taka niczym pustka przeszła przez autora.
Litera po literze — jest jakby przenoszeniem chwil, z jednej pustki na drugą.
Gorący wiatr — zapewne stan niepewności, świadczy o tym oddech.
Most nad oazą — coś, co łączy z bogactwem, jedynym co zostało.
Ziarenka piasku — te bywają niesione przez wiatr, w odległe rejony.

Wybacz, jeżeli źle sobie interpretuję treść wiersza.
Pozdrawiam serdecznie Wilczku :)

Świetny wiersz, piękny.
Pozdrawiam serdecznie:)

Piękna poezja, wysokich lotów.... gratulacje za wiersz 6/5

pozdrawiam Wilczku:)

Piękna poezja
Pozdrawiam serdecznie

Na pewno już gdzieś czytałam, bo utkwił mi w pamięci. Już samo wejście w wiersz powala, a co mówić reszta, łącznie z tą rewelacyjną puentą. Świetnie napisany

Świetny. Zostawiam komplet w ocenie, mam wrażenie,że drugi raz pod tym wierszem.
Pozdrawiam.

Świetny tekst .

Pozdrawiam :)

Doskonały wiersz, pamiętam go...
Tak wypowiadane słowa zamieniają się w ziarenka
piasku, bywa, że on uwiera w oczach, ale też te słowa
bywają często odpowiedzią na słowa innych, tylko często ludzie nie patrzą na przyczynę, tylko skutek, patrzą, że jest burza piaskowa, że wieje wiatr,
ale nie widzą, skąd ona się bierze, a ona często nie bierze się znikąd
poza tym czasem rzucimy jedno ziarno, a inni kolektywnie rzucają ich
całe garści, aż do wywołania burzy, niczym fala na morzu, bywa, że
wszystko zaczyna się od czegoś małego a przybiera nagle niekontrolowane rozmiary.
Sądzę, że każdy z nas przesiewa swoje ziarnka, ważne tylko
by nie było ich zbyt dużo, bo nas nie wchłonęły w jakąś pustą otchłań...
Pozdrawiam serdecznie, wybacz mój długawy i pewnie uznasz, że dziwny
komentarz.
Dobrej nocy, tak poza tym życzę, Wilczku :)

Twoja poezja mnie "rozwala" wewnętrznie. Nie wiem skąd biorą się takie metafory i nawet tak niesamowite skojarzenia, które są w Twoim zasięgu.
Mnie na myśl nasunęła się pracowita mróweczka, która dźwiga wielkie litery z miejsca na miejsce, a każda waży o wiele więcej od mrówki. Każde wypowiedziane słowo choćby przez nadany jej dźwięk już waży, a jeśli to dla mrówki ważne - to ciężar staje się wielokrotnością.

Dobrej nocy Amaroku. Mnie szykuje się chyba bezsenna nocka :))