Kłaniam się Jovi i dziękuję za obecność :)) 🌼🌼🌼

Dziękuję Ci pięknie drogi Motylku 🌼🌼🌼

I ja przytulam, i jeszcze raz dziękuję :))

Poprowadziłaś się sama, moja rola to było tylko dotknięcie. Wzruszyłaś mnie swoimi wpisami, skrzypcami... Przepraszam, nie wiedziałam, że czekałaś, gdybym wiedziała, byłabym o wiele wcześniej. Podzielę się z Tobą doświadczeniem. Jeden ze znanych polskich poetów był moim profesorem w czasach wczesnostudenckich, gdy byłam jeszcze równocześnie licealistką. Potem był promotorem, w każdym razie wziął mnie pod skrzydła. Nosiłam do niego swoje wiersze w maszynopisach, artystka. Po trzy wiersze w tygodniu. Pukam, wchodzę, daję wiersze, a on rzuca okiem na kartkę i ją drze, następną kartkę drze, trzecią kartkę drze, dziękuję, do widzenia. I tak tydzień w tydzień, nie mówiąc o innych surowościach. Byłam zawzięta, postanowiłam zwyciężyć go siłą charakteru i przekonania o swoim talencie, przecież wiedziałam jak pisać wiersze! Pierwsza niepodarta kartka po ponad roku zawierała wiersz, który był kompletnie inny, wynikał ze zrozumienia, że jednak przegrałam. Zapisałam to. I tego nie podarł. Spróbowałam znowu. Znowu nie podarł. Wtedy odkryłam, co to jest poezja. Nie raz byłam noworodkiem i nie raz nim jestem dzisiaj, tak jak Ty. Uczę się pisać wiersze każdego dnia tak samo, jak Ty i my wszyscy. Bardzo wiele nauczyłam się teraz od Ciebie. Będę na pewno obecna w miarę możliwości, ale przede wszystkim masz Wilka, który jest niezrównanym przewodnikiem po poetyckim warsztacie. Ja chciałam tylko "pomóc" coś wydobyć. Dziękuję, pozdrawiam, i jeżeli mogę - wirtualnie Cię przytulam :)

Większość ludzi nie chce pływać, dopóki nie nauczy się pływania. Oczywiście, że ludzi nie chcą pływać. Urodzili się przecież dla ziemi, nie dla wody. Oczywiście, że nie chcą myśleć, gdyż stworzeni zostali do życia, a nie do myślenia. Kto myśli, kto z myślenia czyni sprawę najważniejszą, ten wprawdzie może w tej dziedzinie zajść daleko, ale taki człowiek zamienił ziemię na wodę i musi kiedyś utonąć".

Hermann Hesse, Wilk stepowy

Pozwolę sobie napisać, Kochana Moja, bo taka jestem i nawet nie zamierzam się zmienić! Zazwyczaj zasypiam o 21, no chyba. że mam niespokojne myśli, które nie dają mi zasnąć... Dzisiaj czekałam na Ciebie i Twoje zdanie, trzęsłam się jak osika. Nie dlatego, że się boję Twojego zdania, które szanuję, ale tego czy w ogóle zechcesz jeszcze do mnie zajrzeć, a jak to zrobisz, czy ponownie nie zawiodę. Wybrałam świadomie Twój instrument, próbując go w sobie udomowić. Jeśli człowiekowi na czymś bardzo zależy, to musi skakać do głębokiej wody. bo inaczej nigdy nie nauczy się pływać. Strach mi nie straszny, znam go nazbyt dobrze, niepokojem były moje skojarzenia, bo nigdy nawet przez chwilę nie trzymałam skrzypiec w rękach,,, Ale to Ty mnie poprowadziłaś...

Niech inni uważają, że coś jest niemożliwe, ja wierzę, że próbować, znaczy żyć!

Wiem, że zapewne wiele można tutaj poprawić, ale doceniam, że ujrzałaś mnie, nieporadną, ale tą, która się stara!

Ukłon i radość, teraz zasnę jak noworodek!

No i ja się ponownie kłaniam!

Tak, skrzypce są jak serce, wydają boskie dźwięki. To delikatny instrument, potrafi łkać, czule rwać ostatnią nić połączenia ze światem, w końcu natarczywie wołać jak Syrena, topi dźwiękiem żelazo. To dusza z potęgą nad duszą.

Całus.

Czekam niecierpliwie :))

dziś zrobię wiersz z moich komentarzy ...

Przepiękny komentarz Waldi. O to właśnie chodzi (wydaje mi się z muzyką), że chłoniesz ją, ona Cię nawadnia, jest niezbędna do egzystencji i samorozwoju, w warstwie wrażliwości na niedotykalne.

Dygam pięknie :))

Ty też, jeżeli mnie w ogóle czytasz, weź na mnie poprawkę, bo ja nie jestem poetą, w każdym razie absolutnie się nie poczuwam, to za duże słowo

Myślę, że przesadzasz, nie potrafię się odnaleźć w tej masie komplementów. Po prostu staram się uczyć czuć poezję. Przyznam, że jest wykańczająca...

Pozdrawiam Michale, i proszę weź na mnie poprawkę. Ja się uczę i daleko mi, by czuć się pewnie w poezji.

Dziękuję, kochana Grażynko!

Przytulam!

Wiesz, że Twój komentarz jest dla mnie ważny i budujący. Dziękuję Ci, bo znam Twoje poetyckie możliwości :))

Ukłon Marku :))

Ależ Michale, chyba nie posądzasz mnie o bezkresną głupotę?

Zapewniam, ze komentarze Wandy są dla mnie bezcenne, a jeśli i inni mogą z nich korzystać i uczyć się na moich błędach, to zaszczyt dla mnie!

Pozdrawiam, radość że tym razem "chyba się udało", by Wanda i As, Elżbieta i amarok, poczuli, że nie tracą na mnie czasu :))

Serdeczności - Poeto i Michu, w jednej osobie :))

Przepraszam, Tobą:(

Bo emocjonalnie ten temat mnie wyczerpał...

A to dlaczego?

Wiesz, że właśnie się do Ciebie uśmiecham?

Ale już przez długi czas o muzyce nie napiszę ani słowa, ani najmniejszej nutki :))

Buziaki :)

Kłaniam się droga Daguś :)))

Oczywiście 5/6 :)

To prawda. Dobrze, że wciąż są!

Nigdy w to nie wątpiłem, chociaż zbyt wielu takich nie ma.

:))
Na pewno pomagają "ludzie dobrej woli".

Tego o miodzie nie wiedziałem, a na diagnozowanie wiary w siebie nie mam kwalifikacji. Może jednak miód, podobnie jak słowa, ma moc uzdrawiania i dodawania otuchy?

Skąd. Z aptekarską skrupulatnością dozujesz moją wiarę w siebie :))

Wiem, że miód wspomaga gojenie ran, wzmacnia odporność, dodaje energii, a także działa kojąco na gardło i układ trawienny. Jeżeli chodzi o serce to obniża ciśnienia krwi. Zatem, chyba nie szkodzę zawartością miodu ...?

Wiesz, że Twoje komentarze to miód na moje serce :))

Dziękuję, dziękuję, dziękuję!

Dziękuję i kłaniam się🙂🩰

Każdy z nas inaczej interpretuje wiersze i posiada zupelnie inna wrażliwość. Dla mnie są Twoje miniaturki bardzo przyjemne.
(⁠✿⁠ ⁠♡⁠‿⁠♡⁠)

Dziękuję Kochana!
Staram się bardzo dotknąć muzyki, nieco odpoczęłam i mam nadzieję, że ta mini jest całkiem muzyce miła :))

Pozdrawiam Driano, przytulam💖🩰