Wow! „Należę do pokolenia Ikarów, który obciął sobie skrzydła, by przetrwać”. Ten fragment zrobił na mnie tak ogromne wrażenie, że analizuję go przez dłuższą chwilę. I nie mam zamiaru przestać :).

No pięknie… :) Ja, kobieta 50+ (nie mylić z 500+) dałam się tak zaskoczyć … Czym? Końcówką o Ikarze obcinającym sobie skrzydła. Absolutnie mi nie pasowało złożenie w całość cech opisanych w pierwszej części wiersza z legendarną postacią Ikara. Naszła ,mnie jednak refleksja… skoro posługujesz się postacią Ikara, to przecież musisz znać jego historię… (?) Ciśnienie mi opadło, gdy doczytałam to, co wcześniej zbagatelizowałam: „By przetrwać” … zaskakujące i wymowne.
Wcześniej, bodajże wczoraj podobne przeżycia towarzyszyły mi, gdy czytałam komentarz do mojego wiersza, w którym „egoistycznie przeświadczona o swoim posłannictwie” :) (żart) posłużyłam się symboliką „Wesela” Wyspiańskiego (słomiane warkocze milczenia, chochoły zapraszają do tańca), a czytam, że osoba poczuła klimat dożynek… i miała do tego prawo, Kobieto 50+ .

Wracamy na ziemię :)
Mam jednak pewne uwagi/rady. Jeżeli piszesz zdaniami z użyciem interpunkcji i wielkich liter, to z pełna konsekwencją (braki kropek, przecinków) – to ma swoją nazwę (nieprzyjemną).
Druga, to (wg mnie) ostatnie dwa wersy (zdania pytające) są zbędne – pozostałabym na tej „krwistej deklaracji”, jako mocna prowokacja spina wiersz w całość.

ps. Tym razem ja się rozpisałam :)
Pozdrawiam.