Stałem przy szybie balkonowej w dużym pokoju Mili. Patrzyłem na miasto otulone zmierzchem. W pokoju panował półmrok, a Milenka w tym czasie krzątała się w kuchni. Fascynowały mnie światła miasta. Skupiałem wzrok na lataniach i na krwisto-czerwonych światłach samochodów. Ale tak naprawdę byłem gdzieś zupełnie indziej. Próbowałem opowiedzieć sobie swoją historię. Cofałem się w przeszłość, ale zawsze do tego samego momentu. Przed oczami malował mi się obraz Mili, gdy ujrzałem ją pierwszy raz. To było dziwne uczucie. Zadawałem sobie pytania: kim byłem, jaki byłem, co czułem. Wyczuwałem odpowiedzi tkwiące w moim umyśle, a z drugiej strony jakbym nie miał do nich dostępu. Nagle zapaliła się myśl, która mnie olśniła.

- Mila sprawiła, że ja... żyję tu i teraz! Mila sprawiła, że ja żyję teraźniejszością!

To co stało się za moment to był impuls. Oderwałem nos od szyby ze słowami - Już idę Milenka! - i swoje kroki skierowałem do przedpokoju. Szybko upewniłem się, że Mila zajęta jest kuchnią, a do Jej torebki wiszącej na wieszaku wsunąłem plik kluczy do mojego mieszkania. Mój plan był prosty. Wyjdę wcześniej od Milenki, a drugą parę kluczy mam schowaną w domu rodziców. Genialne. Jak gdyby nigdy nic wszedłem do kuchni i usiadłem za stołem. Mila wyraźnie wyczuła moja obecność i nie odwracając się od kuchenki powiedziała.

- Robię coś specjalnego. Zaraz spróbujesz.

- Nauczysz mnie? - zapytałem.

- Tak, ale najpierw musisz spróbować.

Wpatrywałem się w stół, a palcem wodziłem po blacie jakbym odgarniał ziarenka soli. Jeszcze raz próbowałem sobie odpowiedzieć na pytanie "kim byłem", ale bezskutecznie. Za to moje ciało mówiło, że potrafię wszystko, a świat nie ma granic. Uśmiechnąłem się do swoich myśli, że teraz moja motywacja wzrośnie by mieć mieszkanie bez wyjątku posprzątane. Oczami wyobraźni widziałem Milę w moich progach. Kiedy tylko zapragnie, zatęskni. I czy to nie jest tak jakbym właśnie oddawał drugą połowę siebie? - zadałem sobie pytanie.

Uniosłem głowę i spontanicznie spojrzałem na naścienny zegar. Spojrzałem i aż odebrało mi dech w piersiach.

- Anioł! - na zegarze Milenki wybiła dokładnie 17:17 - Najpotężniejszy Anioł!!! - powtarzałem w myślach uszczęśliwiony.