Ktoś kiedyś poprosił bym jednym słowem opisała siebie.
Nie potrzebowałam dużo czasu by rzec: OBCA.
Gdziekolwiek jestem, cokolwiek robię czuję się obca. Wśród ludzi śmieję się, piję i odpowiadam choć wcale mnie tam nie ma. Jak gdyby to nie był mój świat.
Często słyszę, że jestem jak nie z tego świata, nierealna, inna.
Czuję, że podróżuję przez wieki szukając swojego miejsca.
Kiedyś ciepłym, letnim wieczorem zwiedzałam Rethemnon i wiedziałam dokąd iść. Wiedziałam, że za rogiem jest moja restauracja, że niebieski domek jest na lewo. Że trzeba zejść schodami w dół by dojść do zatoczki gdzie łowi się patyki. Poczułam dom. Na chwilę.
Później była już zawsze, wciąż i wciąż i aż do końca świata samotność ściany.
Ktoś coś powiesi, ktoś głową uderzy, ktoś będzie próbował zburzyć a ktoś inny pochwali strukturę.
Jednak zawsze będzie tylko ścianą którą ktoś postawił w świecie po to by mogła oddzielać.