Twoje Wiersze - Przez okno - Lidia.Cegielna(*)

Przez okno

wolny

2025-01-22 00:04

Widziałam przez okno
kobiete trzymającą się
dwoma rękami za brzuch
Chwile popatrzałam
płaczu nie widziałam

Szła smutna zamyślona
przed siebie patrzała
czy brzuch ją bolał
gdy przeszła zamyśliłam
się
usiadłam na krzesle
w pokoiku swoim
gdzieś coś zaczeło
boleć gdzieś jakby
milczenie bunt
znów był silniejszy

Chyba gdy się rodziłam
Bóg chciał mnie ukarać
dająć mi ból i wspomnienia złe
ten świat jest nie sprawiedliwy
nie ma śmiechu

Myśle czy to znów był on
czy ktoś tą kobiete w brzuch
uderzył
A może coś innego się stało
nie wiem
chciałam wyjść z mieszkania
na dwor zapytać co się stało

czemu jest smutna
dlaczego trzyma się za brzuch
czy ją brzuch boli
czy coś innego ją spotkalo
dlaczego
dlaczego
Świat jest niesprawiedliwy
gdzieś jakby coś mnie zatrzymało

autor

Lidia.Cegielna^(*)

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

5 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: niebieski

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Autor nieznany.

2025-01-22

Przez okno wiele można zobaczyć.
Pozdrawiam serdecznie.

JoViSkA

2025-01-22

Ja bym zapytała...
Pozdrawiam

mis

2025-01-22

Należy być zawsze czujnym na los i wydarzenia ludzkie.
Pozdrawiam serdecznie 😀

Motylek78

2025-01-22

widzimy różnych ludzi
zastanawiamy się co się stało i jak pomóc
wiersz pełen myśli i rozważań
Pozdrawiam serdecznie 🦋

Przeboski Mandaryn

2025-01-22

Bardzo intrygujący wiersz

Krystek

2025-01-22

Musimy być bardziej czuli
na niepokojące wydarzenia.
Ślę moc serdeczności:)

Trociny(anna)^(*)

2025-01-22

różne myśli przychodzą do głowy widząc taki obrazek.
Powinniśmy reagować ta takie niepokojące sytuacje.

sturecki

2025-01-22

Wiersz ukazuje moment, w którym zwykłe spojrzenie przez okno wywołuje lawinę przemyśleń i osobistych emocji, od prostego pytania o drugiego człowieka po głębokie refleksje nad niesprawiedliwością życia. Jest w tym coś bliskiego – ta chęć zrozumienia cudzego bólu, która miesza się z własnymi wspomnieniami i pytaniami bez odpowiedzi. Myślę, że to taki tekst o ludzkiej wrażliwości, która czasem staje się ciężarem, ale i źródłem empatii.