W tradycji hinduistycznej ten obraz — że świat istnieje między wydechem a wdechem Boga — odnosi się do Brahmy, stwórcy świata w Trimurti (trójcy: Brahma – Wisznu – Śiwa).

Według Purān (zwłaszcza Bhagavata Purana i Vishnu Purana):

Innymi słowy:

Świat istnieje między wydechem i wdechem Brahmy.

To metafora rytmu istnienia — oddechu kosmosu, w którym wszystko powstaje i zanika w doskonałej harmonii.

Brahma rodzi się z lotosu, który wyrasta z pępka Wisznu, pogrążonego w kosmicznym oceanie.

Gdy Brahma wydycha, powstają światy i istoty — cykl stworzenia.

Gdy wdycha, wszystkie stworzenia znikają — następuje pralaya, kosmiczne zniszczenie i sen świata.

Każdy jego oddech trwa cztery miliardy trzysta dwadzieścia milionów lat ludzkich (czyli tzw. jeden dzień Brahmy). Po jego wdechu wszystko zapada w niebyt, by z kolejnym oddechem znów zaistnieć.