X
Grób
wolny
2025-11-01 21:15
Wiersz o wewnętrznym rozdarciu, o bólu, który staje się częścią tożsamości. O chwili, w której miłość i cierpienie stają się nierozłączne.
Kiedy przestanę czuć ten ból?
Kiedy Twoje słowa przestaną
ciąć jak nóż?
Kiedy zagoją się rany,
zadane ostrzem słów — jak mieczem?
Kiedy z otwartych ran
zacznie lecieć krew,
a Twój beznamiętny wzrok
przeszyje mnie na wskroś?
Czy wtedy powiem sobie — dość?
Dość łez,
dość utraconych dni,
pogoni za tym, co było dobre...
Czy wtedy już będę
leżeć w grobie?
Kiedy Twoje słowa przestaną
ciąć jak nóż?
Kiedy zagoją się rany,
zadane ostrzem słów — jak mieczem?
Kiedy z otwartych ran
zacznie lecieć krew,
a Twój beznamiętny wzrok
przeszyje mnie na wskroś?
Czy wtedy powiem sobie — dość?
Dość łez,
dość utraconych dni,
pogoni za tym, co było dobre...
Czy wtedy już będę
leżeć w grobie?
Ten wiersz powstał z potrzeby wypowiedzenia bólu, który nie znajduje ujścia w słowach codzienności. To rozmowa z utratą — z tym, co zostało po niej i z tym, co nigdy już nie wróci.
