Aniela Hebda płacze, bo ksiądz rzekł w kościele
że grzechem służyć Żydom, a ona już jedzie
na służbę do Grossbardów do Nowego Sącza
do Reginy, Emila i ich córki Zuli

Jest rok trzydziesty szósty, służy aż do wojny
potem pracę jej daje Niemiec Alexander
mieszka w skromnym pokoju na poddaszu domu
tutaj ukryje Zulę, wyciągniętą z getta

W tajemnicy przed każdym, z narażeniem życia
dzieli łóżko i strawę i modły wieczorne
opowiada historie o Jezusie zbawcy
pociesza, wychowuje, nie opuszcza domu

Mimo, że matka wzywa, opieka potrzebna
chora już bliska śmierci, lecz Aniela zwleka
nie opuści dziewczynki, nie wyda na pastwę
choć serce ma rozdarte, swojej misji wierna

Jedzie tylko na pogrzeb, gorzkie łzy wylewa
i słyszy za plecami słowa oskarżenia
że nieczuła, wyrodna, lecz nie broni siebie
wie, że milczenie złotem, że życie jest celem

Koniec wojny wyznacza granicę wolności
Zulę odnajdzie babcia, zatrudni Anielę
traktuje jak służącą, choć wybawicielką
nie odbierze nagrody za swe poświęcenie

Ale Zula, obecnie Zuzanna, pamięta
nazwie matką, królową, świętą, najmądrzejszą
serce z sercem związane przeżyciem najmocniej
więzy życia i śmierci zostaną na zawsze

Drogi życia dwóch kobiet rozejdą się wkrótce
Zuzanna skończy studia, zostanie lekarzem
wyjdzie za mąż, już teraz Zuzanna Wartenberg
ma trzech synów, lecz zawsze z Anielą w kontakcie

I gdy stanie na progu kobieta styrana
Zuzanna całym sercem drzwi domu otworzy
Aniela tu dopełni swych dni w cieple, szczęściu
odda duszę swą Bogu w poczuciu spełnienia

Patrzę na fotografię bohaterek wiersza
jedna w chustce na głowie, druga z warkoczami
i serce w gardle staje i wzruszeniem wzbiera
tyle jest wśród nas świętych niekanonizowanych