Takie świadome umieranie. Gęsia skórka..

Ze śmiercią nie da się negocjować, więc nic nie stoi na przeszkodzie, by ją świętować, odejść z godnością. Pożegnania są zawsze smutne. Twój wiersz jest inny, przepojony nadzieją. 6/5 Serdeczności

Ja, osobiście, będę walczyć do końca. Mój mąż bez leczenia miałby 3 miesiące, przeżył 11 lat, chociaż w wózku inwalidzkim i wyczerpującymi terapiami. Naturalnie, żaden lekarz nie dawał nam gwarancji. I też z godnością.

Podziwiam odwagę i wiarę. A nade wszystko godność wyrażoną w takiej decyzji.Dużo można by mówić o cierpieniu i śmierci, ale nikt nie wie czym są tak naprawdę.
Pozdrawiam ciepło.

Szpitale pełne są pacjentów, którzy walczą do upadłego bez względu na wiek. Bardzo dużo osób chce żyć i ma dla kogo/czego żyć. A żyć chce się mimo diagnozy czy wbrew niej.

Współczuję bliskim...

To są bardzo osobiste decyzję, nie wiem co bym zrobiła, ale moi bliscy walczyli, a ja ich wspierałam!
Serdeczności, Rzabko:))⭐️😘

Gdybym usłyszała taką diagnozę też wybrałabym wolność, czasami lepiej wykorzystać ostatnie chwile życia, niż walczyć na siłę by wyszarpać śmierci kilka dodatkowych lat cierpienia...Pozdrawiam serdecznie...

Niespotykany ton: pogrzeb jako zaproszenie, śmierć jako świętowanie, żal jako pół-radość.
To wiersz, który odwraca całe tabu odejścia i mówi: „nie żegnaj mnie, tylko przyjdź mnie uczcić”.
Twój wiersz nie próbuje oswoić śmierci — on ją przechrzcił na rytuał przejścia.
Pogrzeb jako wesele duszy, biel zamiast czerni, zaproszenie zamiast kondolencji.
6/5

Znam podobny przypadek, kiedy dotknięty nowotworem odmówił terapii. To indywidualna decyzja i trzeba ją uszanować,
Serdecznie pozdrawiam

Poruszający wiersz, coraz częściej się słyszy takie historie...

Bańką na wodzie, świecą na wietrze
tym jesteśmy na tym nędznym świecie
lecz nieutulony żal serce mocno ściska
gdy odchodzi osoba młoda i nam bliska

Takie historie chwytają za serce, dają dużo do myślenia. Dziękuję że się z nią dzielisz.
Uściski Rzabko <3

Pięknie uwiecznions pamięć w słowach, melodii i piosence....
Podmiot liryczny, po otrzymaniu diagnozy glejaka, postrzega zbliżający się koniec życia nie jako tragedię, lecz jako zaproszenie od Boga
Wiersz przekształca pogrzeb z wydarzenia pełnego żałoby w uroczystość. Zamiast czarnych szat, podmiot liryczny prosi, aby żałobnicy przywdziali białe, co symbolizuje czystość, zmartwychwstanie i radość
Refren "bo będę żył wiecznie" jest centralnym punktem utworu. Śmierć nie jest końcem, a początkiem życia w innym wymiarze, co nadaje pogrzebowi charakter święta. Kobiety bliskie sercu podmiotu lirycznego – matka i narzeczona – również przyjmują taką postawę. Ich białe suknie i uczucie "z żalem zmieszały radość" pokazują, że choć smucą się z powodu utraty, to jednocześnie cieszą się z obietnicy życia wiecznego dla zmarłego
Pięknie, to wszystko wybrzmiewa

Dobrego dnia życzę
Pozdrawiam serdecznie 😀

Bardzo smutne...