Twoje Wiersze - smutna ballada

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

6 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Kornel Passer

2024-11-19

Wiersz zadziwia połączeniem klimatu bajki dla dzieci i "poważnych" fraz z Biblii (prolog o Słowie z początku Ewangelii Jana), w taki sposób, że nie jestem pewny jak to odebrać. "Słowo" pisane z wielkiej litery, czy to się komu podoba, czy nie, w literaturze dotyczącej chrześcijaństwa oznacza tradycyjnie Chrystusa. W wierszu "poważny" Chrystus zamieszkuje w "niepoważnej" chatce tworząc ciekawy dysonans. Pozdrawiam:)

maciejka

2024-11-23

Trafiłeś w sedno :-)

Larisa

2024-11-19

Każdy nosi taką "chatkę" w swoim sercu.
Piękna ballada, która skłania do refleksji.
6/5.
Serdecznie pozdrawiam

maciejka

2024-11-23

Dziękuję i pozdrawiam ciepło :-)

Kazimierz Surzyn

2024-11-18

Z podobaniem dla przekazu, dobre, mądre słowo, zawsze w cenie, pozdrawiam ciepło.
6/5

maciejka

2024-11-23

Dziękuję :-)

ajw

2024-11-18

Wiersz, niczym bajka dla grzecznych dzieci. Płynie, zaciekawia i skłania do refleksji :)

maciejka

2024-11-23

Dziękuję bardzo :-)

Krystek

2024-11-18

Dobre i mądre słowo wypowiadane serdecznie
i życzliwie niesie radość i szczęście.
Ślę moc serdecznych pozdrowień:)

maciejka

2024-11-23

Dziękuję bardzo :-)

Elżbieta

2024-11-18

Ładny utwór, zagubiona gdzieś chatka, niewiadomo gdzie, dodaje trochę naiwnej tajemnicy, ale w dobrym tego słowa znaczeniu! Smutny wydźwiek wiersza nie jest dojmujący, raczej zachęcający do refleksji dlaczego tak jest!
Pozdrawiam serdecznie, Maciejko:))⭐

maciejka

2024-11-23

Bardzo dziękuję :-)
Taka naiwność dziecka...

sturecki

2024-11-18

Pełna zadumy opowieść o Słowie, które niesie w sobie boską istotę, ale jednocześnie doświadcza samotności i smutku. Chatka, będąca jego schronieniem, staje się symbolem ukrytej prawdy, do której niełatwo dotrzeć, a Cisza, przychodząca z ciepłem i ukojenie, ukazuje, że nawet w bólu można znaleźć spokój. To przypomnienie, że Słowo, choć boskie, ma w sobie coś ludzkiego – błądzi, płacze i czeka, przypominając nam o potrzebie zrozumienia i akceptacji tego, co nieuchwytne i tajemnicze.