Wycie z głębi budzi
źródło życia do bicia,
przez układ nerwowy
ścieżkami podrażnień
czerwonych nitek oczu.
Dawno wyschły oddając
strumienie szarego szoku,
świadectwo dla świadka scen
zaklętych w słone krople z łez.

Ręce bezsilnie opadły
ciszą do napiętych ud,
ukryte w milczeniu usta
zamknięte setkami słów,
urwane wypalą krawędzie.
Gniew, smutek, żal i wstyd,
owinięte w cudzy bezwstyd
smakują jak lukrecja z kminkiem,
słodycz życia staje w gardle wilkiem.

Rozpadło się niby nic
zostało jednak mniej,
zgubiona ścieżka duszy
nie wskaże jutra w dzień,
prowadzi do jutra w nocy.
Kroki na ślepo pod niebem,
stawiane jak stawki na lotto,
tak najczęściej zwiastują przegraną
szczerego oblicza losu z naiwnością.

Sezony ukryte pod kocem
podszytym nitkami fałszu,
złudzą cenionym spokojem
jak prawda uśpiona w letargu,
iluzja spleciona by mylić rozum.
Paraliż ciała prowadzi do lawiny
wspomnień z urwiska bez uczuć,
skoczyć z niego dla poczucia tej winy
to przystać na obce warunki tej chwili.

Oddanej by nie wróciła do ciebie
tak jak zaufanie.

X.