Twoje Wiersze - Wegetacja

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

17 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

MadziaLena

2024-10-30

Smutno... Samotność we dwoje - trudny codzienny ciężar do udźwignięcia.
Pozdrawiam

Odyseusz62

2024-10-13

A trzeba tak niewiele
by z wegetacji zrobić życia pełnię.
Pozdrawiam.

Kri^(*)

2024-10-11

Rozmowy są jednym z elementów, które scalają rodzinę czy związek,
świetny wiersz,

pozdrawiam:)

Lenia

2024-10-11

Smutny obraz namalowałaś...pozdrawiam serdecznie:)

Izka1^(*)

2024-10-11

Zgadza się,często życie wielu ludzi jest pozbawione głębszych emocji i sensu. Pozdrawiam serdecznie

Waldi1

2024-10-10

to jest przerąbane ... pozdrawiam serdecznie ...

JoViSkA

2024-10-10

Nie ma lekko...
Pozdrawiam ciepło

Larisa

2024-10-10

Spieszymy się w życiu, gonimy króliczka...
Cała reszta jak te okruchy pod stołem, czasami nie ma czego zbierać...
Takie życie to nie jest życie.
Bardzo dobry, refleksyjny wiersz!
6/5.
Serdecznie pozdrawiam

NO1R^(*)

2024-10-10

Wszędzie dzisiaj te karykatury, nie tylko w związkach.
Sztuczne relacje między ludźmi oraz imitacje przyjaźni i miłości.

Pozdrowienia Mirelo:)

Dagmara^(*)

2024-10-10

Kiedy tak się dzieje, to już jest bardzo źle...Trudno wtedy zacząć budować .
Świetnie zapisałaś ten stan beznadziei.
5/6 i serdecznie pozdrawiam

klaks

2024-10-10

Smutny jest bardzo ten stan zawieszenia, a wiersz super :)
Pozdrawiam serdecznie

samisen

2024-10-10

Życie z przytomnością bez świadomości z przymrużeniem oczu bez nadziei na lepsze jutro to typowa wegetacja człowieka.
Wymowny i poruszający wiersz
do zatrzymania i refleksji.

Pozdrawiam serdecznie 😀

Motylek78

2024-10-10

wegetacja i obojętność
niczego dobrego nie wróży
Pozdrawiam serdecznie 🦋

Monika Larn

2024-10-10

Prawdziwość życia umyka w codzienności i staje się karykaturą. Ale ci, którzy to dostrzegają i tak są krok do przodu.

Krystek

2024-10-10

Obojętność prowadzi do rozpadu związku.
Szkoda marnować życia na wegetację.
Czule pozdrawiam:)

sturecki

2024-10-10

Wiersz ukazuje życie w stagnacji, gdzie rozmowy są ledwie karykaturą, a codzienny chaos wydaje się nie do ogarnięcia. Bez nadziei na lepsze jutro i bez ciepła, którego można by się uchwycić, każdy dzień to powtarzający się cykl. Pozostają tylko ciche, niezauważalne okruchy, które upadają na ziemię, tak jak relacje i uczucia, które nie zostały uratowane.

sisy89

2024-10-10

No właśnie, cz czasem bywa, że i nawet rozmawiać nie ma o czym, a te okruchy, co zostają to trochę za mało na ulepienie czegoś stabilnego. Wymownie pięknie.
Pozdrawiam serdecznie :)

Mitylene

2024-10-10

Po przeczytaniu Twojego ostatniego wiersza przypomniało mi się o moim, bo są podobne tematycznie...

Moona@

2024-10-10

Pięknie!
/bez wyciągniętej spiesznie
ciepłej dłoni/
niedaleko do tytułu :(

Pozdrawiam

Pokaż mniej

Logowanie

Wegetacja

Ocena wiersza

Treść

Warsztat

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Autor poleca

Inne wiersze z tej samej kategorii

Inne wiersze tego autora

Napisz powód zgłoszenia komentarza do moderacji

Napisz powód zgłoszenia wiersza do moderacji