Jest taka godzina nad ranem, gdy sen jest najmocniejszy, a śnione sny bardziej wyraziste, podobno wtedy najwięcej ludzi umiera...
W takiej właśnie godzinie odszedł niespiesznym krokiem pochylony pod ciężarem przeszłości leśniczy Zygmunt, który dla Alberta był prawie jak ojciec. Swojego prawdziwego ojca chłopak prawie nie pamiętał, bo zostawił rodzinę, gdy Albert zaczął chodzić do przedszkola.
Tamtego wieczora, tuż po skromnym pogrzebie i odjeździe tych wszystkich, którzy towarzyszyli Zygmuntowi w ostatniej drodze Albert siedział sam przy wygasłym kominku ściskając w dłoniach kubek z wystygłą już herbatą. Nad leśniczówką przetaczała się burza, ostry deszcz i gałązki dzikiej róży uderzały w szyby, bo znowu zapomniał zamknąć okiennice. Nagle usłyszał pukanie do drzwi. Kto to mógł być? O tej porze? W szalejącą burzę? Szybkim krokiem podbiegł do drzwi. Na progu stała zziębnięta i wystraszona kobieta. Jej długie włosy w mokrych strąkach spływały po ramionach, kilka pasm przylepiło się do twarzy...