Dotknął mnie
Ciemny oddech 
Przeszłości
Wciągnęłam go nosem
Zaczął mnie dusić
Niczym czarny dym 
Papierosa w płucach
Niczym alter ego 
Zaciskające dłonie na mej
Szyi krzycząc, bym 
Przestała żyć 
Spojrzała w toń
Zgniłych wspomnień
Poczuła ich zapach
Zapragnęła tego co 
Niszczyło mnie najbardziej 
Jednak rozluźniło już
Ucisk i teraz
Idzie ze mną za rękę
Pośrednio pukając w mą
Duszę, każąc powiedzieć
Kłamstwo, które ono uznaje za
Prawdę
Dotarliśmy do mostu
Stoimy, patrząc niemo w oczy
Oponenta
Staje na barierce niczym 
Akrobata, chcący przedstawić swój
Najlepszy numer
Zaimponować publiczności
Która nigdy go nie doceni
Wystawia dłoń 
Szepcze słowa
Których słyszeć nie chcę
Chce zrobić to, czego już wielu 
Próbowało
Ale nie doszło to do
Skutku
Kusi wizją
Czarnych róż
Mrożącej krew w żyłach
Wody
Wiecznych tortur
Ciągłych kąpieli w jeszcze
Ciepłej 
Czerwonej rzece
Krwi
Patrzy na mnie 
Oczami, które
Pamiętają 
Wiedzą jak 
Poruszyć mą 
Zamurowaną żywcem
Duszę
Grafitową wśród barw
Patrzę mu
Głęboko w oczy
Ono wie
Zna odpowiedź
Zawiedziony odwraca się 
Na pięcie
Spogląda na mnie
Ostatni raz przez ramię
I skacze
A ja zostaję sama
Ucisk w klatce
Znika
Kłucie serca
Ustaje
Lawina wspomnień
Zakończyła się 
Małymi kamyczkami
Wypadając z mojego
Pustego żołądka 
Pozbawionego zawartości niczym
Wykrywacz emocji
Wadliwy od
Miesięcy
Lat
Krzyczący 
Alarmem 
O zepsuciu
Kroczę ku
Pozornemu bezpieczeństwu
Rozpęta
Odkrywając 
Tajemnice 
Które mają
Przepaść wśród
Ostatnich podmuchów
Zimnego wiatru 
W opustoszałym mieście
Dotknęła mnie
Kostucha
Ale
Ponownie
Stoję
W pionie

27.02.2020