samotna dusza
usiadła na kamieniu
przy górskim strumieniu
spojrzała na świat z boku
stworzyła sobie przestrzeń
do spokojnych westchnień

poczuła obecność "jego"
drugiej duszy przyszłość
nie w ciele lecz w cichym
dźwięku gdzieś w powietrzu

szept myśli unoszonych
ze śpiewu ptaków
płynących z serca do serca
wzrok który nie patrzy
a jednak czuć go gdzieś obok

milczenie które otwiera przestrzenie
gdzie ciało się nie liczy
tylko dusze siadają naprzeciw siebie
ze świadomością iż są blisko
czują dotyk oddech zapach

wszystko wokół już nie istnieje
są tylko ona i on
uczą się siebie nawzajem
bez pośpiechu bez żądania
obecnością światła
które mówi i rozumie

nie krzyczą na siebie
tylko patrzą razem
na zachód słońca
i wypowiadają szeptem:

odnajdziemy siebie
ze spokojem bez lęku
bez złości ale żyć
będziemy w miłości