Twoje Wiersze - W czterech ścianach na kołach

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

16 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Driana

2024-11-01

Zamyśliłam się Marku...
💫🍂

[ GALBA ]^(*)

2024-11-04

Dzięki

Dystyngowany Pan

2024-10-27

Bardzo doceniam zachowanie rytmu, nietuzinkowe rymy i zaskakującą puentę. Przyjemnie było zatrzymać się przy Twoim wierszu na dłużej.

[ GALBA ]^(*)

2024-10-27

Dzięki

kmalenka8

2024-10-26

Samotność nie musi być straszna nawet gdy człowiek jest unieruchomiony w czterech ścianach! Jednak dobrze mówić jak nie jest się w podobnej sytuacji...Wiersz skłaniający do refleksji nad życiem...Pozdrawiam Marku serdecznie 😊⭐🍁

[ GALBA ]^(*)

2024-10-27

Dzięki Gosiu

Waldi1

2024-10-26

smutna to prawda ...a wystarczy mieć dobrych sąsiadów ...a te cztery ściany będą śpiewać ... i koła uniosą do parku ... i pochylą się nawet drzewa ... tylko dobrze mieć dobrych sąsiadów ... pozdrawiam serdecznie ...

[ GALBA ]^(*)

2024-10-26

Dzięki Waldi

Rusticus ^(*)

2024-10-26

Patetyzatorsko

[ GALBA ]^(*)

2024-10-26

Skoro tak to dzięki

la clamot

2024-10-26

bardzo poruszający wiersz szczególnie ze względu na obraz pewnej izolacji od otoczenia osoby poruszającej się na wózku
bardzo mi się podoba

kłaniam się
wszystkiego dobrego

[ GALBA ]^(*)

2024-10-26

Dzięki

_wena_

2024-10-26

Od ludzi sprawnych inaczej można uczyć się m.in. pokory i empatii. Za komuny chorzy poruszający się na wózkach inwalidzkich byli zamknięci w swoich czterech ścianach. Dziś spotykamy ich więcej w miejscach publicznych, w kinach, muzeum lub w teatrach. Od wielu z nich słyszałam, że nie oczekują od otoczenia litości, a bardziej liczą na pomoc, o którą sami poproszą.
Temat rzeka. Pomagajmy ale nie uszczęśliwiajmy na siłę innych, niech sami podejmują decyzję.
wiersz godny uwagi i skłania do refleksji.
6/5 z plusem
Serdecznie pozdrawiam :)

[ GALBA ]^(*)

2024-10-26

Dzięki

Elżbieta

2024-10-26

Smutnawo, bo jak w naturze mgliście, to i serce wilgotnieje!
Pamiętam opowiadanie, o dwóch mężczyznach mieszkających w suterynie z okieniem na wysokości chodnika. Jeden z nich miał posłanie przy oknie i opowiadał koledze co widzi! Snuł przepiękne opowieści. Ten drugi marzył, by zająć jego miejsce, w końcu tak się zdarzyło i wtedy, zobaczył, tylko brudne buty przechodniów. Zrozumiał co stracił, bo wyobraźnia jest cudem!
Pozdrawiam serdecznie, Marku:))⭐☀️

[ GALBA ]^(*)

2024-10-26

Dzięki Elu

Marek Żak

2024-10-26

Smutne bardzo, a niedawni widziałem tytuł: uwięzieni, o tych, na piętrze bez windy, na dwóch kołach. Pozdrawiam.

[ GALBA ]^(*)

2024-10-26

Dzięki Marku

Częstomir^(*)

2024-10-26

W trzeciej strofie drugi wers troszkę mi zakłóca spokojny bieg wiersza. Ale ale że "żywot marny na dwóch kołach"? Niektórzy by dali dużo, by móc się przejechać na rowerze. Więc z tym wersem się nie zgadzam. Poza tym wiersz niezły. Pozdrawiam :)

[ GALBA ]^(*)

2024-10-26

Michał tu nie ma nic o rowerze.
Dzięki

klaks

2024-10-26

Tacy ludzie czasami mają w sobie więcej życia niż pelnosprawni fizycznie. Wiersz wzrusza.
Pozdrawiam serdecznie Marku :)

[ GALBA ]^(*)

2024-10-26

Dzięki Grażynko

Kornel Passer

2024-10-26

Wiersz o czystej melodii słów. Smutna rzeczywistość ubrana w takie odzienie poetyckie mniej doskwiera. Pozdrawiam:)

[ GALBA ]^(*)

2024-10-26

Dzięki Kornelu

ekszki

2024-10-26

Tacy ludzie mają w sobie dużo ciepła a trudno im dać siebie całkowicie

[ GALBA ]^(*)

2024-10-26

Niestety.
Dzięki Marcelino

Krystek

2024-10-26

Smutny i wzruszający wiersz o człowieku
oglądającym świat przez okno,
Niemożność wyjścia tworzy uwięzienie
w samotności.
Ślę moc serdeczności i pogody ducha:)

[ GALBA ]^(*)

2024-10-26

Dzięki

sturecki

2024-10-26

Wiersz opisuje codzienną rutynę, w której poeta z okna obserwuje świat, pełen prostoty i urodziwej przyrody oraz postaci młodej kobiety o paryskim wdzięku. Każdy dzień przynosi jednak to samo: ograniczenie do "czterech ścian na kołach", co zapewne symbolizuje życie pozbawione swobody, zamknięte w marazmie i powtarzalności. Codzienność jawi się jak klatka, z kolei rzeczywistość za oknem jest jak odległy, niedościgniony obraz pełen wolności i nadziei. Bardzo poetycki wiersz - rzekłbym - w starym stylu.