Wir zstępującego czasu — obejmuje wszystko… Poraża swoją jasnością w aureoli słońca…

… nagły
błysk…
Cień…
... i znowu światło…

*

Budzę się w szumiących trawach bezkresnego stepu…

Nade mną kobaltowe niebo,
pojedyncze białe obłoki…

Żałosna pozostałość drewnianego domu chyli się ku upadkowi, ziejąc czernią okien i drzwi…

Gdzieś tam — poległo
moje życie…
… w zakamarkach pokoi…

Pośród milczących,
mżących szarością
— pikseli osamotnienia…

Kto tu jest?

… pod stopami chrzęści potłuczone szkło…

Opukuję dłońmi ściany…
Przykładam ucho…

… spadają z cichymi
plaśnięciami —
resztki
zdartych tapet…
… pożółkłych plakatów...

Stęchlizna,
kurz…

… zapomnienie…

Czy ktoś tu jest?

… tylko szmer kosmicznej pustki… — gruz…

Przymilają się do mnie —
w oparach absurdu
— jakieś nierealne widma…

… przesuwają się w smugach zachodzącego słońca… — płoną…

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-07-04)