„ letni czas zawekowany“, pachnie jesienią. Subtelna melancholia.
„ wiatr z domieszką sierpniowej jesieni
kołysze brzegiem Narwi“ - pięknie.
Senne krople, my też. Zasłużony odpoczynek dla wszystkich. Serdeczności

Urocza jesienna melancholia.
Ślę moc serdeczności:)

Twój wiersz opowiada o spokojnym wieczorze nad rzeką. Czuć, że lato powoli się kończy, a w powietrzu pojawia się zapach nadchodzącej jesieni. Krzyże cerkwi znikają wśród drzew, deszcz cicho pada, a wszystko wokół zdaje się powoli zasypiać – to taki moment ciszy, gdy można poczuć przemijanie czasu i zobaczyć, jak dzień przechodzi w noc. To prosty obraz zmiany, który łatwo sobie wyobrazić i poczuć na własnej skórze.

Kurcze... Problem mam, wiesz z tym komentarzem. Z wierszem nie, bo czytam go sobie, w sobie. A czytam po swojemu. Bardzo nie lubię mówić autorom jak ja ich wiersze po swojemu kroję, bo to jest ingerencja w cudzą twórczość. Natomiast czasem, żeby ukazać swój własny odczyt, nie ma innego wyjścia. Wybacz mi więc, proszę, że to właśnie uczynię. A więc drugą strofę wycinam tu. Czytam pierwszą i od razu trzecią, a na koniec po spacji wklejam pół z oryginalnej drugiej strofy, a więc: "zmierzch łasi się do lampy / kilka obłoków domalujesz jutro". W sumie wyrzuciłem to kiszenie ogórków, choć przecież lubię i bardzo mi ich brakuje tu u mnie, więc, gdy odwiedzam rodziców w Polsce, to zawsze Mama daje mi kilka słoików. 🙃 A ten wiersz jest taki hmmm... swojski z odrobiną czułości. Może to dawna miłość, a może nawet pierwsza.

Jeszcze raz przepraszam za to cięcie i pozdrawiam Cię. Hej ho!