Dziękuję konvalove, że się zatrzymałaś... Wiersz emocjonalny, bo ciągle pamiętam te wszystkie osoby, ich uśmiechy... i nie wierzę, że mogłabym ich nie spotkać po "drugiej stronie"...

Wierzę, że Pan Bóg będzie na nich czekał w progu nieba, może niekoniecznie z lodami malinowymi... To prawda, że w depresję częściej popadają kobiety, pewnie dlatego, że mają niżej osadzony próg wrażliwości, co nie znaczy, że nie ma wrażliwych, podatnych na depresje mężczyzn. A że częściej kobietom udaje się pokonać depresję... pewnie dlatego, że w kobietach jest więcej uporu, determinacji i głęboko zakorzenionego przekonania, że mają dla kogo żyć, że bez nich ten świat po prostu się zawali. Jeśli chodzi o motyw Ikara, do którego bardzo lubisz wracać... przeczytałam gdzieś ostatnio, że on tak naprawdę nie spadł, zafascynowany tym, że potrafi latać, wzniósł się wysoko pod niebo i zobaczył podobne do siebie skrzydlate istoty i zapragnął poznać je bliżej. Tańczące wśród chmur anioły pochwyciły go za ręce i zabrały ze sobą do nieba. Musiałam o tym napisać... specjalnie dla Ciebie :)

Masz rację - życie z poczuciem, że coś się zaniedbało, jest okropne. Choć czasem najbliżsi mogą być przecież bez winy - jakiejkolwiek.

Czasem nam się wydaje, że samobójcy to tacy trochę egoiści, bo myślą tylko o sobie, o tym co czują oni, a zupełnie nie myślą o tym, co po ich śmierci poczują bliscy, rodzice, mąż, żona, niczemu niewinne dzieci... Czasem ktoś odchodząc zostawia list pożegnalny, próbuje coś wyjaśnić, przeprosić, ale jeśli odchodzi nagle, bez słowa... zostawiając rodzinę z bólem, z pytaniami, z wyrzutami sumienia, że w porę nie dostrzegli, że coś się dzieje, zaniedbali, nie byli wystarczająco blisko...

Dziękuję Osiu, za myśl podobną do mojej...

Czasem samobójcę udaje się uratować i niektórzy cieszą się odzyskanym życiem, pragną coś w nim zmienić, przewartościować, nabierają odwagi, by powiedzieć komuś o swoich problemach, poprosić o pomoc... Inni podejmują drugą próbę odebrania sobie życia i zwykle ta druga jest udana...

Dziękuję za zatrzymanie się...

Mówiłam Ci już, że czytam wszystko, gorzej z komentowaniem :)

Znasz moje klimaty:). M

Pamiętam Marku Twój wiersz. Tak, jednym ze sposobów, by długo nas po śmierci pamiętano jest zostawienie po sobie "problemów". Dobrze, czy źle, ale zawsze w pamięci ;)

Juz to w temacie jakiś czas temu wrzuciłem:

https://www.twojewiersze.pl/pl/wiersz,MTEzNmMwODV9NkowXzQ5NjQzQjE

Tak, problemy, które zostawiają odchodząc zwykle spadają na ich bliskich i to bliscy będą musieli zmierzyć się i z problemami i z żałobą.

Pozdrawiam Aniu. Dobrej nocy...