Wciąż się przepoczwarzam…

… przekształcam…

Przemieniam
w coś
— albo nic…

Podmuchy wiatru targają nerwowo okiennymi skrzydłami… Szeleszczą liśćmi drzewa…

Zamknięty w trzęsącym się domu, będący jego częścią w każdym fragmencie,
rozdrapuję tynk do krwi…

… spod połamanych paznokci —
wypadają
— drobinki piasku…

Przykładam ucho do zimnej powierzchni… W splątanych rurach bulgoczące
jęki,
pobekiwania…

Falują zakurzone pajęczyny…

Obijam się
o ściany…

Upadam…

… podnoszę się…

Z każdym moim napięciem mięśni — nasila się łomotanie w drzwi, szarpanie za klamkę…

Ktoś, widać, próbuje przebić powłokę mojego unicestwienia…

Bez skutku…

Powiedz, jak ci na imię…

Alicja?
Jewgienija?

Nasłuchuję, lecz nic…

Rozsadza moją czaszkę piskliwy szum śmiertelnej gorączki…

Wiem, że jesteś obok… Milczysz… Wpatruję się w twoje blade usta…

Kiedy się do ciebie zbliżam,
pot spływa z moich skroni…

… kapie na twoją siną skórę…

Moje ramiona
obejmują próżnię…

Jak ci na imię, powiedz…

Kiedy padam na kolana,
kładziesz mi na ustach palec…

… kreślisz na czole — znak krzyża…

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-06-11)