Pozornie wszystko to gra. Piękny opis przyjaźni, czy też relacji koleżeńskiej – jak nam autor podpowiada w przypisie. Natomiast opisany świat jest właściwie przesiąknięty żalem i egoizmem. Peel z jednej strony ma świadomość piękności świata, który wokół siebie buduje osoba, do której kieruje swoje słowa: on wie, że tamten jest wrażliwy i potrafi poruszyć zakamarkinduszy i serca. Z drugiej jednak strony można ten tekst odebrać jako taki egoistyczny apel peela: weźże się tą swoją wrażliwością podziel, bo ja tego nie mam. Lustro zwykle symbolizuje narcyzm, ewentualnie spoglądnie wgłąb siebie. Wydawać by się mogło, że peel opisuje siebie, jako tego stojącego poza lustrem, a więc tego, który dostrzega więcej i mniej jest w sobie zadufany. Jednakże prosi on o podzielenie się cząstką tego subiektywnie przez peela pojmowanego piękna w świecie swojego "adoratora", bk sam niezbyt potrafi poruszyć swoją wrażliwością.
Mnie się wydaje, że jest po poniekąd spotkanie dwóch narcyzów.
Takie myśli ode mnie, żeby poszerzyć wizję na ten wiersz. Pewnie niepoprawnie, ale po mojemu 🙃
pozdr 🙋