Przybyłem do Wiednia
i spaceruję uliczkami
w pięknym, słonecznym
i spokojnym dniu.
Obserwuję ludzi,
konne powozy i tramwaje,
a myśli kłębią się
jak chmury
między wierszami.
----
Jestem jak Krzysztof Kolumb,
pragnę odkrywać świat.
Gdziekolwiek postawię stopę,
znajdę odbicie.
Cały czas odkrywam go na nowo.
Ktoś może zapytać,
co w tym takiego niezwykłego.
Mogę wszystko opisać sercem
w mojej poezji,
która podąża za mną.
----
Zapadł wieczór,
siedzę przy zapalonej lampie,
powracam z dalekiej podróży
do mojego domku na wsi,
z drewnianym płotem i ogródkiem.
Wspominam zapach
świeżego chleba.
Najbardziej tęsknię za miłością,
której czasem brakuje,
choć wiem, że czeka na mnie.
----
Jeszcze nie ostygły
kartki z atramentem,
walizka już spakowana,
a kapelusz w pośpiechu
biegnie na pociąg.
Pozostało jeszcze coś dopisać
na zakończenie,
nim lokomotywa zagwiżdże.
Wiersze z Wiednia.