Skronie zdobi siwizna,
lat przybywa sporo,
A w sercu tęsknota
dziecięca wciąż trwa.
Do mamy się tulę,
szeptem pytam z ufnością:
"Czy przeczytasz bajkę,
jak za dawnych lat,
Szeptem z czułością,
by otulić mnie snem?"

"To wstyd!" - ktoś powie,
a ja tęsknię za światem,
Gdzie troski nie istniały,
każdy dzień był świętem.
Babcia zaraz opowie
o koniku na biegunach,
Co kołysze się w rytm
dawno zapomnianych snów.

W kącie się ukryję,
przy kominku usiądę,
W ciepłej kołdrze zasnę
z uśmiechem na twarzy.
Smak waty cukrowej i lizaka na patyku,
Zabawy na podwórku do późnej nocy,
Głośny śmiech i radosne krzyki.

Zapiszę w pamiętniku
łzy szczęścia zdarzeń,
Bo wciąż jest tak samo,
choć może bardziej skromne.
Zbyt szybko czas przeminął,
nim zdążyłem spojrzeć w lustro,
A już twarz pomarszczona,
w gąszczu zmarszczek zatopiona.

Wspomnę tylko małego chłopca,
Którym kiedyś byłem,
z ufnością w oczach.
Bo cóż innego mi pozostało,
Gdy czas płynie
rwącym strumieniem,
A ja tulę się do wspomnień,
Jak do ciepłego koca w zimną noc.

Autor wiersza
Damian Moszek.