Powiedz mi cokolwiek, proszę. Powiedz mi w sekrecie, aby nie usłyszał świat. Powiedz mi,
mówiąc raz jeszcze.
Za dnia, w nocy, w sennym pół-widzeniu…

Słyszę szept. Nie!

To za oknem wiatr rozgarnia liście i mży niespokojny deszcz.
Kropliste perły spadają na czoło, na rzęsy. Na twarz. Zatajają się w źrenicy oka.

Wypływają łzą.

*

Stoję w cieniu drzewa. Jeden krok… —
i tonę w księżycowym blasku.

Księżyc i ja, posrebrzony sam w sobie.
I ty, gdzieś pomiędzy, majacząca w oddaleniu.

Przeszywa ciebie jakiś nikły blask płynący z wnętrza.
Z głębokich pokładów przeszłego czasu, z mgielnych niedoistnień.

*

Powiedz mi…
Powiedz.

Milczysz…

Więc, ja powiem. I powiem znów. I powiem to, co mógłbym powiedzieć, gdybym…

Kochasz
mnie?
Ja, kocham.

Spójrz, trzymam w dłoni
zwiędniętą już różę.

Chciałem ci ją dać,
ale nie pozwolił na to ten,
co pisze dzieje na kartach prześwietnych foliałów.

Ten, co decyduje.

Wiesz, On —
chyba
nie chce.

Czemu?
Nie wiem.

Niedosłyszę Jego słów. Ale słyszę, jak chodzi
w tę i z powrotem
na poddaszu opuszczonego domu.

Nade mną.

Słyszę skrzypienia stropowych desek w pyle
sypiącego się na twarz tynku.

I słyszę —
jak
utyka.

(podobnie utykał mój nieżywy ojciec, który rozpadł się już dawno w proch)

Stoję na środku pustego pokoju,
rozłożywszy szeroko ramiona
w mdławej poświacie wiszącej lampy.

I wpatruję się w sufit pełen kunsztownych zacieków, plam.

W ten gąszcz żeliwnych rur,
co rozchodzi się po ścianie na kształt zbutwiałych gałęzi w powiewie zakurzonych, pajęczych
płacht…

W tę plątaninę pełną
bulgoczących westchnień.

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-08-20)