Czymże jest różaniec,
Jeśli nie modlitwą, która leczy ducha?

Nie znałeś?
To nadstaw ucha,

Albowiem,
Nie fizyczna rana jest najgorsza,
A metafizyczna.
Ta z poza ciała.

------------------

Słuchasz?
Dziwne...
Skoro nadal nie słyszysz...



Samuelu
mój
Kochany...
Czy Pan Cię już nie woła?



Jeżeli jedynie głusza Ci bębni w małżowinie,
To wytęż wnętrze, a wnet to minie...
-----I eksploduje dźwiękiem jak krok na minie.

Minuta po minucie,
Godzina po godzinie,
Oraz
Koralik za koralikiem
Raz po raz intonuję.

Nie czuje się muzykiem,
Ani z Zachodu wiedzy nie czerpię,
Lecz medytuję.

Nad tym co przeszłe,
Nad tym co będzie i przejdzie,
Nad tym co cierpię.
Nad tym co słodkie,
,A co cierpkie.
Co małe, maciupeńkie...
,A CO WIELKIE...

----------------------------

Ty jesteś łabędziem.
Ja jestem stadem wron.

Stajemy w jednym rzędzie
I oddajemy pokłon.

ON

Jest wszędzie.

Patrz na nieboskłon to będzie,
Patrz na ziemię pod stopy, a znajdziesz.

ONA, równie upragniona i obecna.
Weź ją pod orędzie w tym prostym geście,
A i Ona Cię weźmie.

Jest ich dziesięć,
Róż pachnących we śnie i na jawie.

Powoli przeplatane, dają życie wonne
Nie

Nie w sławie i dobrobycie
-Burzliwie spokojne

Albowiem jak ktoś przede mną większy orzekł
Każdy toczy wewnętrzną wojnę, ze światem
Grzechem, szatanem

I jest to trudny orzech
Ale drzewa korzeń sięga jeszcze głębiej

Policz do pięciu jeśli możesz,

Spokojniej...

Pewniej....