nim upadnie nadstawia policzek

zachrypnięty głos i dłoni dotyk zmarznięty
są jak delikatna piękność i bezwzględna bestia
czy jego intensywność z nocy może uleczyć
niepewność dnia

w oddali
jego drżenie na ustach
w głąb ciał po cebulki włosa nieporadny

a może skoczyć i nie chwytać brzytwy języka
i wstrzymać oddech w ogrodzie zimowym

gdzie
bezdomność porażki niepewnego ruchy
niweczeje oziębłością wstydliwej chwili
osaczonej mackami zwątpienia

zbioru sprzeczności i łyku wstrzymania
pod powieką ułamka sekundy

i wspólne ich zaniechania w czasie
nader niezaspokojone zgodnie gniewne
mimo że drgają jak membrana w radiu

wtem krzyk chwyta słowo w locie i szarpie
zatracenia nasiono pyskiem wścieklizny
wciskając wśród donośność krtani
a bezdech czynów opamiętały altruizm

nadzieja synchroniczne otula umysł
mimo że zamiary które szyje dratwa
wiją gniazdo w pokoju bez klamki
I ocala bliskością spojrzenie zrozumienia
tuż przed śmiercią

Kasia Dominik