Tylko 27 lat i pewnie...

"Bym dziś pięknie wystrojona
szła do nieba hen"... poszła wystrojona w szpilki i spinki, a jej sarnie oczy przymknęły życie.

Bardzo znakomity odzew na dzisiejsze nasze rozdarcie przyzwoitości. Wszyscy mamy serce po tej samej stronie i nie liczy się jaki mamy kolor skóry i jaką ideologię...

"Pragnę chleba
odrobinę.
Marmolady też"... nie wody z kałuży i liści, tylko kromkę chleba.

Sama Zuzanna potrafiła stworzyć modlitwę na wszechczasy, by pamietać, że zabijanie nie jest tylko poprzez przerwanie bicia serca, ale zabijanie poprzez brak empatii bywa gorszym zabijaniem.

Zamiast różowego listu - Zuzanna Ginczanka

Moje ma­lut­kie mia­sto ma zbyt wie­le uli­czek —
(nie mogę cie­bie spo­tkać, choć co dnia wszyst­kie li­czę).
Moje ma­lut­kie mia­sto ma uli­czek za mało —
(nie ma w niej ta­kiej jed­nej, by się dwo­je spo­tka­ło).

Moje ma­lut­kie mia­sto mo­gło stać nad ty­sią­cem,
któ­re mają chod­ni­ki dłu­go, dłu­go idą­ce,
a nad każ­dą by sta­ło smu­kłych do­mów mi­lio­ny
jak dy­nie peł­ne pe­stek dro­biem ludz­kim zmro­wio­nych —
— a każ­da co dzień inna peł­na twe­go ko­cha­nia
mo­gła świę­to spo­tka­nia na tych do­mach wy­dzwa­niać,
na tych do­mach ogrom­nych ko­lo­ro­wych kla­wi­szach —
— — a my by­śmy szli
wiecz­nie,
a w nas by­ła­by ci­sza.

Moje ma­lut­kie mia­sto mo­gło stać nad kró­ciut­ką
tyl­ko jed­ną je­dy­ną, jak stru­my­czek wą­ziut­ką,
a ulicz­ka ta mo­gła mieć dwa tyl­ko do­mecz­ki
na­prze­ciw­ne ra­do­sne ro­ze­śmia­ne dzwo­necz­ki —
— mo­gli­by­śmy wyjść so­bie w ja­kiś wie­czór lub ra­nek
z na­szych do­mów: śmie­szy­czek, ra­do­śnia­nek, wio­śnia­nek
i od razu się spo­tkać ser­co­dzwon­nie dłońw­dłoń­nie
i pa­trzeć so­bie w oczy
wiecz­nie
wiecz­nie
do­zgon­nie.

Moje ma­lut­kie mia­sto ma zbyt mało uli­czek
i zbyt wie­le uli­czek,
któ­rych ni­g­dy nie zli­czę.

Pozdrawiam

Niesamowite wrażenia po przeczytaniu...gwiazdki i pozdrowienia :)

Dzielę ludzi tylko na dobrych i złych. Nie powinno być żadnych innych podziałów. Pozdrawiam

Ciekawa historia a kresy takie były. Obok mnie warzywniak prowadzi pani Sowa z Równego. Jest Ukrainką, a po polsku mówi jak Polka. Bardzo miła babka.

Wiersz bardzo dobrze wyszedł. Niby nieregularny, ale z wewnętrznym rytmem i czasem rymem, tworzy niezwykły klimat. Niestety historii wskazanej w komentarzu nie znam, ale wiersz sam ma swój własny wystarczający ogień. Pozdrawiam serdecznie.

Bardzo jestem ciekaw tej historii, którą opisujesz. Zdradzisz coś więcej?