X
Nad pustą kartką....
wolny
2020-07-30 21:08
Emilowi, który przegrał dzisiaj walkę z nieuleczalną chorobą.........................
Nad pustą kartką
krąży nieubłaganie
melancholia myśli
i czarno białe marzeń
sny
trzepotem skrzydeł
posrebrzały tak nagle
niknąc
w coraz bledszym
odcieniu
nadziei...
krąży nieubłaganie
melancholia myśli
i czarno białe marzeń
sny
trzepotem skrzydeł
posrebrzały tak nagle
niknąc
w coraz bledszym
odcieniu
nadziei...
*** (Ktoś się długo pochylał nade mną)
Karol Wojtyła
Ktoś się długo pochylał nade mną
Cień nie ciążył na krawędziach brwi.
Jakby światło pełne zieleni,
jakby zieleń, lecz bez odcieni,
zieleń niewysłowiona, oparta na kroplach krwi.
To nachylenie dobre, pełne chłodu zarazem i żaru,
Które się we mnie osuwa, a pozostaje nade mną,
chociaż przemija opodal - lecz wtedy staje się wiarą i pełnią.
To nachylenie dobre, pełne chłodu zarazem i żaru,
taka milcząca wzajemność.
Zamknięty w takim uścisku - jakby muśnięcie po twarzy,
po którym zapada zdziwienie i cisza, cisza bez słowa,
która nic nie pojmuje, niczego nie równoważy -
w tej ciszy unoszę nad sobą nachylenie Boga.
Karol Wojtyła
Ktoś się długo pochylał nade mną
Cień nie ciążył na krawędziach brwi.
Jakby światło pełne zieleni,
jakby zieleń, lecz bez odcieni,
zieleń niewysłowiona, oparta na kroplach krwi.
To nachylenie dobre, pełne chłodu zarazem i żaru,
Które się we mnie osuwa, a pozostaje nade mną,
chociaż przemija opodal - lecz wtedy staje się wiarą i pełnią.
To nachylenie dobre, pełne chłodu zarazem i żaru,
taka milcząca wzajemność.
Zamknięty w takim uścisku - jakby muśnięcie po twarzy,
po którym zapada zdziwienie i cisza, cisza bez słowa,
która nic nie pojmuje, niczego nie równoważy -
w tej ciszy unoszę nad sobą nachylenie Boga.
