O tym wierszu i prozie
przypomniał mi wiersz As - a,
gdzie też jest dwuznaczność
powiek. Poza tym, mimo że
nie jest to lekki temat, to postanowiłam
dodać tego typu treść, bo myślę,
że może ona uzmysłowić jak bardzo kruche jest życie
i jak bardzo warto się cieszyć
z każdego danego nam dnia...
*********
Inspirację do wiersza dał eksponat zwęglonej kołyski,
który był/może nadal jest, nie wiem/częścią wystawy Muzeum w pobliżu Neapolu
pt. "Życie i śmierć w Pompejach i Herkulanum", z czasów wybuchu Wezuwiusza
24 VIII 79 r. n.e.
***************

Świadek dziecięcej rozpaczy z Herkulanum

Patrząc na drewnianą, dziecięcą kołyskę,
słyszę w niej niemowlę, jak gaworzy, kwili
i tuż obok: matkę, ojca, niewolnicę -
jedzących w culinie razem ciecierzycę.

A gdy dzień się kończy, noc rozwiesza srebro,
w cubiculum żona i mąż są z maleństwem.
Szczęście mości gniazdo, w gestach, w śmiechu dziecka,
dopóki żywiołu nie zbudzi się demon.

Wtedy czernią splunie, weźmie w jasyr słońce,
przerwie nić sielanki, w horrorze utopi,
a obraz uwieczni popiół, niczym zdjęcie -
grymas cierpień twarzy, skulone sylwetki.

Stojąc przy zwęglonej, czarnej żałobnicy -
koszmaru dramatu można się domyślać.
I chociaż imperium rzymskie nie istnieje,
to heban kołyski porusza po(wieki).
***************
Pierwszy tzw. spływ piroklastyczny wulkanu trafił najpierw do Herkulanum, wówczas ludzie wyparowali, a czaszki uległy rozerwaniu. Temperatura lawy sięgała ponad 600 stopni C.
W przypadku Pompejów była ona niższa - wynosiła 300 stopni C, dlatego ludzie nie wyparowali, lecz się spalili, a kości pokryła gruba skorupa popiołu, wypełniając wolną przestrzeń, później zastąpioną gipsem z inicjatywy szefa archeologów Giuseppe Fiorelli.

*culina - kuchnia
*atrium - miejsce przyjmowania gości
*************
Jak wydmuszki /dodatek prozy dla wytrwałych/


Ścieżkami wyobraźni, wkraczam w czasy syna Wespazjana.
Przechodzę przez Morską Bramę do portowego miasta,
zanim macki zbudzonego potwora wciągną je w otchłań.
Na brukowanej ulicy widzę warsztaty i sklepiki.

Wdycham bukiet zapachów: świeżego chleba, fig, grantów.
Mijam rudowłosą Euschalię, bogatą kapłankę Wenus.
Jej piękna, złota biżuteria odbija refleksy słońca i przyciąga zazdrosne
spojrzenia biedniejszych od niej kobiet.

Trochę spragniona wchodzę do gospody, by napić się wina.
Słyszę gwar gości.
Część z nich gra w kości.
Na stołach ciecierzyca i rarytas - grillowany gryzoń,
w maku i miodzie.
Są też migdały z orzechami, które wręcz uwielbiam,
lecz niestety robi się nieprzyjemnie,
gdy dwóch facetów wygraża pięścią.

Właściciel każe opuścić im lokal.
W końcu obaj idą do jednego z przybytków uciech,
by tam się móc zrelaksować w ramionach „dam kameliowych”
- za chleb i pół butelki wina.
Tego typu rozrywki od zawsze miały fanów…

W tym samym czasie ich żony w atrium, pewnie z kochankami,
też dobrze się bawią - odpłacając im pięknym za nadobne.
Może w sypialni( w cubiculum) - figlują, pełne rozczuleń
lub w bujnym ogrodzie (w hortus)
- sączą rozkosz przez zieleń słomki?

Aż nagle, w ułamku sekundy, wszelki ślad życia zamiera i gaśnie,
przy ociemniałym słońcu, z opaską na oczach,
a ludzkie kształty zostają uwiecznione pod grubą warstwą popiołu,
z grymasem rozpaczy.

Jak w pustych wydmuszkach jajek…