Ptaków
kolorowe pióra
i pstrokate dźwięki
unoszą w powietrzu
zamyśleń drobiny.

Tymczasem u mnie
wciąż te same Psalmy
monotonnym rytmem
krążą po pustelni.

Niespodzianie
zastuka ktoś lub coś
w okno, dach,
bądź w myśli.
Innym razem przyśnie,
gdzieś w kącie przyczepy
– pająk, mysz, jaszczurka
lub stara tęsknota.

Na zewnątrz
zmienna jest pogoda życia,
więc o wytrwałość
nie gaśnie modlitwa.

Bywa, że deszczem
na skoszoną trawę
opadnie chmur stado
albo w nagości
stanie las bez liści.

Dziś jednak wietrzyk
wziął do ręki miotłę
i poprzemiatał zakurzone
słowa.

Pył z piaskiem tańcują,
śpiewają im kosy.
Kogut wtóruje
swym pieniem z oddali.

Ja po cichutku
przecieram dłonią
łzę, która spadła
między znane wersy:

"Zmiłuj się nade mną, Boże,
w łaskawości swojej..."

A już po chwili
stawiam nowe kroki
i zbieram pióra
zgubione przez smutki.

Spiszę nimi wiersze
dla dni następnych.